Η Λονδρέζα τραγουδοποιός κυκλοφορεί το “Everybody Talks”, ένα τραγούδι που γεννήθηκε όχι από έμπνευση, αλλά από εκείνη την άβολη στιγμή στη σκηνή όπου οι ξένες φωνές γίνονται δικές σου. Ένα indie ξόρκι ενάντια στις σκέψεις που μιλάνε πιο δυνατά από εσένα.
Υπάρχουν στιγμές που η ανεξάρτητη σκηνή δεν λειτουργεί σαν βήμα για ευκαιρίες στον κόσμο της pop, αλλά και σαν παγίδα. Που το φως δεν σε φωτίζει, αλλά σε αποκαλύπτει. Η Eaves Wilder, Λονδρέζα, μουσικός, τραγουδοποιός, παραγωγός, παιδί μιας πόλης που γεννάει περισσότερες φωνές απ’ όσες μπορεί κανείς να ακούσει, επέστρεψε μετά από δύο χρόνια σιωπής με ένα νέο single, το “Everybody Talks”, γεννημένο μέσα σε μια τέτοια άβολη στιγμή. Μια στιγμή που δεν έμοιαζε με τίποτα και όμως την έχουμε ζήσει όλοι, όταν οι φωνές γύρω μας γίνονται οι φωνές μέσα μας.
Η ιστορία ξεκινά σε ένα live. Μπροστά στη σκηνή, μερικά κορίτσια μιλάνε ασταμάτητα. Όχι επιθετικά, όχι καν εχθρικά. Απλώς… μιλάνε. Και εκεί, ανάμεσα σε κιθάρες και μονόλογους, η Wilder νιώθει κάτι να αλλάζει μέσα της: «Ήταν σαν να βγήκα έξω από το σώμα μου», λέει. Σα να έβλεπε τον εαυτό της από μακριά, σαν χαρακτήρα που προσπαθεί να ολοκληρώσει μια σκηνή ενώ κάποιος έχει αφήσει το τηλεχειριστήριο στη λάθος ένταση.
Φεύγοντας από το live, μόνη, με αυτή την παράξενη μετα-ηχώ στο κεφάλι της, καταλήγει στο μικρό υπόστεγο όπου γράφει και ηχογραφεί όλα της τα τραγούδια. Δεν κοιμάται. Δεν περιμένει την έμπνευση. Την τραβάει από τα μαλλιά και τη βάζει να καθίσει απέναντι της. Το αποτέλεσμα: Ένα τραγούδι που σε πνίγει λίγο. Που σε κάνει να πατάς στις μύτες για να αναπνεύσεις. Που προσπαθεί να φωνάξει πιο δυνατά από τις φωνές μέσα στο κεφάλι.
Το “Everybody Talks” είναι ένα πραγματικά καλό indie-rock και grunge-pop κομμάτι, αλλά είναι και κάτι πιο προσωπικό για την Wilder: Ένα μικρό νευρικό σύστημα εκτεθειμένο στον αέρα. Βλέπετε, η μικρή Wilder δεν γράφει για ρομαντικές ανατροπές ή πολυτελή δράματα. Γράφει για ψυχική υγεία, για εκείνες τις στιγμές όπου η καθημερινότητα μοιάζει με κακοσυντονισμένο feedback. Και τραγουδάει με εκείνο το “riot grrrl” βλέμμα που δεν ξέρει αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει, οπότε κάνει και τα δύο.
Η καταγωγή της δεν περνά απαρατήρητη: κόρη των σπουδαίων Βρετανών δημοσιογράφων Caitlin Moran και Pete Paphides, ίσως εξηγεί την ικανότητά της να μετατρέπει το χάος σε ιστορία και την ιστορία σε μελωδία που κολλάει στο μυαλό για μέρες. Και αν αυτό είναι το πρώτο δείγμα μετά από δύο χρόνια, τότε μάλλον δεν επιστρέφει απλώς. Ξαναγράφει, μάλλον, την είσοδό της στη σκηνή. Με εκείνη τη φράση χαμηλόφωνα ειπωμένη: “Όλοι μιλάνε”. Ναι, ΟΚ. Αλλά μερικές φορές κάποιος επιτέλους ακούει.