«Πάντα νιώθω ένα τράβηγμα μέσα μου όποτε σκέφτομαι τον Μπάντι Χόλι».
Ο Don McLean, ο ρομαντικός αυτός Νεοϋρκέζος τραγουδοποιός, 76 ετών σήμερα, έχει ταυτιστεί επί δεκαετίες με το κλασικό τραγούδι American Pie από τον ομώνυμο δίσκο του, το 1971.
Ο McLean — και η μοναδική του μελωδία για την «ημέρα που πέθανε η μουσική» — είναι τώρα το θέμα ενός μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ : The Day the Music Died: The Story of Don McLean’s American Pie, που έχει την υπογραφή της Paramount.
Τον ίδιο τίτλο έχει και η μεγάλη περιοδεία του στη Βόρεια Αμερική που είναι σε εξέλιξη αυτόν τον καιρό με αφορμή την επέτειο των 50 χρόνων από την κυκλοφορία του τραγουδιού του, το 1971.
Ένα συγκλονιστικό τραγούδι που ανέβηκε τότε στην κορυφή των τοπ και στην Αμερική και στην Βρετανία. Ο ίδιος προϋπήρχε σαν φολκ τραγουδιστής από το 1963, ενώ το πρώτο του άλμπουμ “Tapestry” κυκλοφόρησε το 1970. Το 1969 περιόδευσε με τους φολκ τραγουδιστές : Pete Seeger, Louis Killen, Gordon Bok και άλλους στο τουρ “Clearwater” σε μια προσπάθεια για τον καθαρισμό του ποταμού Hudson.
«Έχω ακούσει ολόκληρα μπαρ να τραγουδούν καραόκε αυτό το τραγούδι όταν έχω περάσει από την αίθουσα», λέει ο McLean στο Associated Press μέσα από ένα τουριστικό λεωφορείο που κατευθυνόταν στο Des Moines της Αϊόβα.
“Και είναι τόσο χαρούμενοι που το τραγουδούν που συνειδητοποίησα ότι δεν χρειάζεται πραγματικά να ανησυχείς για το πόσο καλά τραγουδάς αυτό το τραγούδι πια. Ακόμη και αν τραγουδιέται άσχημα, ο κόσμος είναι πραγματικά χαρούμενος με αυτό”
Το American Pie θεωρείται αριστούργημα, ψηφίστηκε μεταξύ των πέντε κορυφαίων τραγουδιών του αιώνα που συγκεντρώθηκαν από την Ένωση Βιομηχανίας Ηχογράφησης της Αμερικής και το Εθνικό Κληρονομικό για τις Τέχνες.
Don McLean – American Pie (Live in Austin)
Είναι απαραίτητο να παρακολουθήσουν την ταινία οι θαυμαστές του McLean για να θαυμάσουν τον ηχητικό θησαυρό του μουσικού αυτού, αλλά και να ανακαλύψουν την ευρύτερη πολιτιστική σημασία που αντιπροσωπεύει το τραγούδι αυτό.
Για όσους έχουν αναρωτηθεί για τους στίχους που τραγουδούν δυνατά σε μπαρ και αυτοκίνητα, ο McLean μοιράζεται τα μυστικά.
«Αυτή ήταν η διασκέδαση μου, που έγραφα το τραγούδι», λέει στο Associated Press. «Ήμουν ξύπνιος το βράδυ, χαμογελούσα και σκεφτόμουν τι θα κάνω με αυτό».
Ένα εγκώμιο για το αμερικανικό όνειρο
Το ντοκιμαντέρ ξεκινά όταν ένα μονοκινητήριο αεροπλάνο που μετέφερε τους Buddy Holly, Ritchie Valens και Jiles Perry Richardson, τον “Big Bopper” δηλαδή, έπεσε σε ένα χωράφι με καλαμπόκι βόρεια της Clear Lake της Αϊόβα, στις 3 Φεβρουαρίου 1959, σκοτώνοντας τα τρία αστέρια της μουσικής και τον πιλότο τους. .
Ο McLean που γεννήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 1945, τότε ήταν 13 ετών και ζούσε σε ένα μεσοαστικό σπίτι στο προάστιο New Rochelle της Νέας Υόρκης, όταν συνέβη το δυστύχημα. Είχε βρογχικό άσθμα, κάτι που τραγουδά στο American Pie περιγράφοντας τον εαυτό του ως «μοναχικό έφηβο με βρόγχο».
Το «ιερό μαγαζί» για το οποίο τραγουδά ήταν το House of Music στην Main Street, όπου αγόρασε δίσκους και την πρώτη του κιθάρα.
Ο νεαρός ΜακΛίν ήταν χαρτοπαίκτης – «κάθε χαρτί που θα παρέδιδα» – και λάτρευε τον Έλβις (τραγούδησε στον πρώτο δίσκο του το 1970, το I Love You So και αρκετά ακόμη τραγούδια που ερμήνευσε ο «βασιλιάς του rock’n’roll» στην συνέχεια της καριέρας του) , τον Τζιν Βίνσεντ, τον Μπο Ντίντλεϊ αλλά ιδιαίτερα τον Μπάντι Χόλι, του οποίου ο θάνατος τον επηρέασε βαθιά.
“Ήμουν σε απόλυτο σοκ και έκλαιγα”, λέει στην ταινία. “Δεν μπορείς να το διανοηθείς πόσο με πονάει”.
Χρόνια αργότερα, ο ΜακΛιν θα μετέφερε αυτόν τον πόνο στο American Pie και σε συνδυασμό με τη θλίψη του για τον θάνατο του πατέρα του έγραψε ένα εγκώμιο για το αμερικανικό όνειρο.
Τον καιρό που ηχογραφούσε το δεύτερο άλμπουμ του το 1971 με το American Pie, οι ΗΠΑ συγκλονίζονταν από δολοφονίες, αντιπολεμικές διαδηλώσεις και πορείες. Σκέφτηκε ότι χρειαζόταν ένα μεγάλο τραγούδι για την Αμερική.
Ο πρώτος στίχος και η μελωδία ήταν έτοιμος. “Πολύ καιρό πριν…”
Κορυφώθηκε στο τεράστιο sing-along ρεφρέν: «Τραγουδούσαμε», «Αντίο, μις αμερικάνικη πίτα»/Οδήγησε το Chevy μου στο αναχώματα, αλλά τα αναχώματα ήταν στεγνά/Τα καλά παλιά αγόρια έπιναν ουίσκι τραγουδώντας, “Αυτή θα είναι η μέρα που θα πεθάνω”.
“Είπα, “Ουάου, αυτό είναι κάτι. Δεν ξέρω τι είναι, αλλά είναι ακριβώς αυτό που ήθελα να πιάσω – αυτό το συναίσθημα για τον Μπάντι Χόλι – όλα αυτά τα χρόνια και εκείνο το αεροπορικό δυστύχημα», λέει ο McLean.
«Πάντα νιώθω ένα τράβηγμα μέσα μου όποτε σκέφτομαι τον Μπάντι».
Το ντοκιμαντέρ διάρκειας 90 λεπτών ενσωματώνει πλάνα ειδήσεων της δεκαετίας του ’70 και εμφανίζει διάφορους ηθοποιούς. Οι κάμερες απαθανατίζουν τον McLean να επισκέπτεται την θρυλική αίθουσα χορού Surf στο Clear Lake, το τελευταίο μέρος που έπαιξαν ο Holly και οι συνάδελφοί του μουσικοί πριν από τη μοιραία πτήση τους το 1959.
Υπάρχουν συνεντεύξεις με μουσικούς – Garth Brooks, “Weird Al” Yankovic και Brian Wilson που μιλούν μεταξύ τους – καθώς και με την αδερφή του Richie Valens, Connie, και τον ηθοποιό Peter Gallagher, που εμφανίζεται στην τηλεοπτική μουσική σειρά Zoey’s Extraordinary Playlist που αναφέρεται στο American Pie κι έκανε πρεμιέρα στις 7 Ιανουαρίου 2020 στο NBC.
Επίσης ο Βρετανός τραγουδιστής Jade Bird, ο γεννημένος στην Κούβα, ο παραγωγός Rudy Perez και ο ισπανόφωνος τραγουδιστής Jencarlos Canela μιλούν για το πώς το τραγούδι έχει απήχηση πολύ πέρα από την Αμερική.
Το ντοκιμαντέρ αποκαλύπτει ότι η ηχογράφηση του άλμπουμ δεν ήταν ακριβώς μια ομαλή διαδικασία. Ο παραγωγός Ed Freeman δεν εντυπωσιάστηκε με τα τραγούδια του McLean και δεν πίστευε ότι ο McLean ήταν έτοιμος να παίξει ρυθμική κιθάρα στο American Pie. Τελικά υποχώρησε.
«Έπρεπε να δώσω τόσες μάχες»
Ο McLean – μαζί με μερικούς σέσιον μουσικούς – έκανε πρόβες για δύο εβδομάδες χωρίς να τελειοποιήσει το τραγούδι, και φάνηκε να απογοητεύεται. Όμως η προσθήκη του ιδιοφυή πιανίστα Πολ Γκρίφιν την τελευταία στιγμή, ήταν το κλικ που ήθελε στην μελωδία του.
Αλλά η ηχογράφηση του τραγουδιού ήταν μόνο η αρχή των προβλημάτων που έρχονταν. Μία από αυτές ήταν η μεγάλη χρονική διάρκεια του σινγκλ – περισσότερα από οκτώ λεπτά – του και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί δυσκολεύονταν να το εντάξουν στο airplay τους, ενώ η δισκογραφική εταιρεία του McLean, Media Arts, κατέρρευσε πριν κυκλοφορία του άλμπουμ American Pie και ο δίσκος του βγήκε από την United Artist Records.
Αφού είδε το ντοκιμαντέρ, ο McLean ανέφερε :
“Αυτό που παρατήρησα ήταν ότι έπρεπε να δώσω τόσες πολλές μάχες για να γίνει αυτό το πράγμα, για να πετύχω τα πάντα. Πολεμούσα με όλους όλη μου τη ζωή”, λέει. “Δεν είμαι δύσκολος. Απλώς θέλω τα πράγματα να γίνουν όπως τα θέλω”.
Το American Pie είναι γεμάτη πολιτιστικές αναφορές, από Chevrolet μέχρι παιδικές ρίμες, ενώ αναφέρονται τα ονόματα των Byrds, John Lennon, Charles Manson και James Dean. Οι στίχοι —ονειροπόλοι και ιμπρεσιονιστικοί— εξετάζονται επί δεκαετίες και αναλύονται για το νόημα τους.
Το ντοκιμαντέρ απαντά σε ορισμένες ερωτήσεις, αλλά όχι σε όλες. Ο McLean αποκαλύπτει ότι οι πλάγιες αναφορές του σε έναν βασιλιά και έναν γελωτοποιό δεν έχουν καμία σχέση με τον Elvis ή τον Bob Dylan, αλλά είναι ανοιχτός σε άλλες ερμηνείες και εξηγεί ότι το «γλυκό άρωμα» ήταν τα δακρυγόνα.
Η γραμμή στο ρεφρέν “This’ll be the day that I die” προέρχεται από την ταινία του John Wayne “The Searchers”, και ο αποχαιρετισμός είναι ένα riff off του τραγουδιού Bye Bye, My Roseanna, που τραγούδησε ο φίλος του Pete Seeger. Ο McLean επρόκειτο αρχικά να χρησιμοποιήσει το στίχο “Miss American apple pie”, αλλά δεν το έκανε.
Ο Ντον ΜακΛίν με το αστέρι του στη Λεωφόρο της Δόξας του Χόλυγουντ και την 27χρονη φίλη του Paris Dylan, στις 16 Αυγούστου 2021. Ζει μαζί της στην Καλιφόρνια.
Το τέλος του τραγουδιού ζητά «χαρούμενα νέα» αλλά δεν υπάρχουν. Οι τρεις άντρες που θαυμάζει περισσότερο ο McLean – ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα – «ανέβηκαν στο τελευταίο τρένο για την ακτή», δηλαδή το Λος Άντζελες. «Ακόμη και ο Θεός έχει διαφθαρεί», λέει ο McLean στην ταινία.
«Ήταν χαρούμενος τόσο αυτός όσο και ο μάνατζέρ του που πίστευαν ότι ήταν η ώρα να γίνει αυτή η ταινία», λέει ο μουσικός παραγωγός και τραγουδοποιός Spencer Proffer, Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας παραγωγής πολυμέσων Meteor 17, η οποία βοήθησε στη δημιουργία η ταινία.
“Βγάζω το καπέλο μου στον Ντον που έγραψε κάτι τόσο υπέροχο. Η δουλειά μου ήταν να το ζωντανέψω”.
Για τον McLean, το τραγούδι είναι μια έμπνευση του μυαλού του εκείνη την εποχή και ένας φόρος τιμής στις μουσικές του επιρροές, αλλά και ένας οδικός χάρτης για τους μελλοντικούς ερευνητές της ιστορίας.
«Αν αρχίσουν οι νέοι να σκέφτονται τον Μπάντι Χόλι, το ροκ εν ρολ και αυτή τη μουσική, και μετά μάθουν τι άλλο συνέβη στη χώρα, ίσως ψάξουν γιατί πυροβολήθηκε ο Τζον Κένεντι και ποιος το έκανε, ίσως να ρωτήσουν γιατί πυροβολήθηκαν όλοι οι ηγέτες μας τη δεκαετία του ‘60 και ποιος το έκανε, ίσως αρχίσουν να κοιτάζουν τον πόλεμο και τη βλακεία του — αν αυτό μπορεί να συμβεί, τότε το τραγούδι πραγματικά εξυπηρετεί έναν υπέροχο σκοπό και έναν θετικό σκοπό” λέει ο δημιουργός του.
Πηγή: ogdoo.gr