Στο κατακαλόκαιρο της σιωπής και των χαμηλών παλμών, ο Burial επιστρέφει με το “Comafields/Imaginary Festival”, ένα EP που είναι σαν soundtrack για μια νύχτα που δε συνέβη.
Είναι πρώτη μέρα του Αυγούστου, το φως έχει μια περίεργη, θαμπή λάμψη. Η πόλη αρχίζει να αδειάζει και ο ήλιος πέφτει πάνω στις πολυκατοικίες αδίστακτα, κάτω από έναν ουρανό πιο ηλεκτρονικό απ’ ό,τι ρομαντικό. Ένας φίλος μου στέλνει μήνυμα: «Άκου το καινούργιο του Burial. Μόλις βγήκε».
Βάζω τα ακουστικά. Το “Comafields” μπαίνει ήρεμα, πολύ ήρεμα, σαν να σε βάζει σε ένα αστικό όνειρο που ξεκινά σε κάποια στάση λεωφορείου και τελειώνει σε ένα πάρτι που δεν θα γίνει ποτέ, γιατί όλοι λείπουν. Οι φωνές άλλοτε απότομα κομμένες, άλλοτε μακρόσυρτες σαν να χάνονται στη μετάδοση του εισαγωγικού drone. Μετά έρχεται το sequencer, μετά ένα άλλο drone, και λίγο πιο μετά ένα πιο μελωδικό pattern και ένας ρυθμός που αρχίζει να ξεδιπλώνεται δίπλα μου, όχι μπροστά.
Το “Imaginary Festival” έσκασε μετά σαν ένα θλιμένο soundtrack από ένα rave που έζησες μόνο μέσα από stories. Ένα φεστιβάλ που ποτέ δεν υπήρξε, αλλά ο Burial κατάφερε να το αναστήσει μέσα σε έξι λεπτά ηχητικής θλίψης και ελπίδας. Εκεί όπου η μνήμη διαστρεβλώνεται από τον ρυθμό και τα clicks και τα scratches, σε ένα κομμάτι που σου καρφώνεται εκεί, στην καλοκαιρινή καρδιά σου, να χορεύει αργά σε έναν φανταστικό χώρο που δεν θα βρεις ποτέ.
Η limited edition έκδοση σε διάφανη βινυλιακή μορφή έρχεται τον Σεπτέμβριο, αλλά το τώρα είναι ψηφιακό, σχεδόν άυλο. Όπως όλα του. Όπως ο ίδιος. Από το Phoneglow/Eyes Go Blank του περσινού καλοκαιριού, μέχρι το Dreamfear στις αρχές του 2024, ο Burial ξέρουμε ότι δεν γράφει πλέον μουσική. Απλώς, χαρτογραφεί την απώλεια του παρόντος.
Και το καλοκαίρι, το φετινό τουλάχιστον, έχει ακριβώς αυτή τη γεύση: αργή, θολή, παλμική. Σαν κάτι που δεν θυμάσαι, αλλά σε στοιχειώνει σαν να το έζησες. Ακριβώς όπως κι ο Burial.