Η πρώτη μορφή του internet, το Web1, το οποίο γνωρίσαμε από το 1990 έως το 2005, βασιζόταν σε ανοιχτά πρωτόκολλα, αποκεντρωμένα, τα οποία τα όριζε η κοινότητα και η αξία συγκεντρωνόταν στα άκρα του δικτύου, στους developers και στους χρήστες.
Από το 2005 περίπου μέχρι το 2020, ζήσαμε την εποχή του Web2, απομονωμένες, κεντρικοποιημένες υπηρεσίες που τις ελέγχουν εταιρίες κολοσσοί, με την αξία να συγκεντρώνεται σε λίγες εταιρίες όπως η Google, η Apple, η Amazon και το Facebook.
Πλέον βρισκόμαστε στο ξεκίνημα του Web3, το οποίο συνδυάζει το ήθος του αποκεντρωμένου internet που καθοδηγείται από την κοινότητα, με τη μοντέρνα χρηστικότητα του Web2.
Το πρόβλημα με τις κεντρικοποιημένες πλατφόρμες είναι πως ακολουθούν ένα προβλέψιμο κύκλο ζωής. Πρώτα, συγκεντρώνουν όσο περισσότερους χρήστες, developers, creators και επιχειρήσεις μπορούν για να ενισχύσουν το δίκτυό τους. Φτάνουν όμως σε ένα σημείο που η αύξηση αυτών που βρίσκονται στο δίκτυο από θετικό πρόσημο γίνεται μηδέν. Για να συνεχίσει να αναπτύσσεται πρέπει να πάρει δεδομένα από χρήστες και να ανταγωνιστεί πρώην συνεταίρους. Γνωστά παραδείγματα είναι η Microsoft και η Netscape, η Google και η Yelp, το Facebook και η Zynga, η Epic και η Apple. Αυτή η μετάβαση από τη συνεργασία στον ανταγωνισμό έχει κάνει τους επενδυτές να αποφεύγουν τις κεντρικοποιημένες πλατφόρμες και αυτό με τη σειρά του έχει αρνητική επίπτωση στην καινοτομία.
Στο Web3, η ιδιοκτησία και ο έλεγχος είναι αποκεντρωμένα. Οι χρήστες και οι δημιουργοί μπορούν να χτίσουν τις δικές τους internet υπηρεσίες κατέχοντας tokens (όπως τα NFTs ή τα κρυπτονομίσματα) τα οποία δίνουν στους χρήστες το δικαίωμα της ψηφιακής ιδιοκτησίας. Τα NFT’s για παράδειγμα δίνουν την ικανότητα να έχει ο χρήστης στην ιδιοκτησία του αντικείμενα, όπως τέχνη, φωτογραφίες, κώδικα, μουσική, κείμενο, αντικείμενα παιχνιδιών, πιστοποιητικά, δικαιώματα διακυβέρνησης και ό,τι σκεφτούμε στο μέλλον.
Τα NFT’s βασίζονται σε blockchains όπως το Ethereum και είναι πρακτικά ένας παγκόσμιος αποκεντρωμένος υπολογιστής ο οποίος είναι στην κατοχή και τη χρήση των χρηστών του. Τα blockchains είναι “ειδικοί υπολογιστές” στους οποίους όλοι έχουν πρόσβαση αλλά δεν ανήκουν σε κανένα. Ο καθένας μπορεί να αποκτήσει tokens για να πραγματοποιήσει συναλλαγές όπως το κρυπτονόμισμα ETH του Ethereum blockchain, είτε αγοράζοντάς τα είτε κερδίζοντάς τα.
Τα tokens παροτρύνουν τους χρήστες του δικτύου να συνεργαστούν προς ένα κοινό σκοπό, την ανάπτυξη του δικτύου και κατ’ επέκταση της αξίας του token. Αυτό διορθώνει το κύριο πρόβλημα των κεντρικοποιημένων δικτύων, όπου η αξία συγκεντρώνεται από μία εταιρία και η εταιρία καταλήγει να πολεμάει τους δικούς της χρήστες και συνεταίρους.
Πριν το Web3, οι χρήστες και οι developers έπρεπε να διαλέξουν μεταξύ της περιορισμένης λειτουργικότητας του web1 και του εταιρικού, κεντρικοποιημένου μοντέλου του Web2. Με το Web3 έρχεται ένας νέος τρόπος που συνδυάζει τα καλύτερα στοιχεία των προηγούμενων γενεών.
Πηγή: unboxholics.com