Οι Βρετανίδες The Last Dinner Party επιστρέφουν με το δεύτερο άλμπουμ τους “From The Pyre” και μόλις παρουσίασαν και το single “The Scythe”.
Οι The Last Dinner Party κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους, From the Pyre, στις 17 Οκτωβρίου μέσω της Island. Μαζί με την ανακοίνωση, έδωσαν στη δημοσιότητα και το δεύτερο single, “The Scythe”, συνοδευόμενο από μουσικό βίντεο σε σκηνοθεσία της Fiona Jane Burgess.
Η Abigail Morris, μέλος του συγκροτήματος, έγραψε αρχικά το “The Scythe” στην εφηβεία της, προσπαθώντας να διαχειριστεί έναν χωρισμό. Όπως αναφέρει σε δελτίο Τύπου: «Αυτό το τραγούδι ξεκίνησε πριν εννέα χρόνια, σαν μια προφητεία. Το έγραψα πριν ακόμη γνωρίσω τι σημαίνει θλίψη ή σπασμένη καρδιά, όταν το τέλος μιας σχέσης μοιάζει με θάνατο. Μόλις νιώσεις πώς είναι να χάνεις κάποιον, περνάς σε έναν νέο κόσμο από τον οποίο δεν υπάρχει επιστροφή. Προσπαθείς να τον αγγίξεις τηλεπαθητικά μέσα από μέντιουμ ή στίχους τραγουδιών (μερικές φορές τα δύο γίνονται ένα) και καμιά φορά παίρνεις απάντηση. Μπορεί να χρειαστούν εννέα χρόνια για να καταλάβεις ότι στην πραγματικότητα θρηνούσες, κι όταν το αντιληφθείς τον βλέπεις παντού σε ένα κοκκινολαίμη, σε μια αλεπού στον δρόμο, σε μια ταινία του Wim Wenders. Το “The Scythe” έρχεται για όλους και δεν πρέπει να φοβάσαι τι υπάρχει στην άλλη πλευρά».
Για το βίντεο, η Morris πρόσθεσε: «Το μουσικό βίντεο του “The Scythe” είναι από τα πιο περήφανα και προσωπικά μας έργα. Από μια σκοπιά είναι μια γιορτή όλων των σχέσεων που αντέχουν στον χρόνο σε σημείο που να νιώθεις πως θα ζήσουν για πάντα από μια άλλη είναι η φαντασίωση του πώς θα ήταν αν οι γονείς σου είχαν καταφέρει να γεράσουν μαζί».
Νωρίτερα, το συγκρότημα είχε παρουσιάσει το πρώτο single από το άλμπουμ, “This Is the Killer Speaking”. Το From the Pyre έρχεται ως γρήγορη συνέχεια του ντεμπούτου τους Prelude to Ecstasy (2024). Σε προηγούμενη ανακοίνωση, το συγκρότημα είχε περιγράψει το νέο έργο του ως εξής:
«Αυτός ο δίσκος είναι μια συλλογή ιστοριών. Το “Pyre” είναι ένας αλληγορικός τόπος όπου γεννιούνται αυτές οι αφηγήσεις· ένας τόπος βίας και καταστροφής αλλά και αναγέννησης, πάθους και φωτός.
Τα τραγούδια έχουν χαρακτήρες αλλά παραμένουν βαθιά προσωπικά, παίρνοντας καθημερινά βιώματα και σπρώχνοντάς τα στα όρια. Το να σε “ghostάρουν” γίνεται δυτική χορογραφία με έναν δολοφόνο, και η ερωτική απογοήτευση γελάει κατάμουτρα στην αποκάλυψη. Οι στίχοι φέρνουν στο προσκήνιο όπλα, δρεπάνια, ναύτες, αγίους, καουμπόηδες, πλημμύρες, τη Μητέρα Γη, την Ιωάννα της Λωραίνης και φλεγόμενες πυρές. Αυτό το φορτισμένο εικονιστικό σύμπαν ήταν για εμάς ο πιο αληθινός τρόπος να εκφράσουμε τις εμπειρίες μας, δίνοντάς τους το συναισθηματικό βάρος που τους αρμόζει.
Αυτός ο δίσκος είναι λίγο πιο σκοτεινός, πιο ωμός και πιο γήινος∙ δεν διαδραματίζεται γύρω από ένα πολυτελές τραπέζι αλλά μπροστά σε ένα μεγαλειώδες τοπίο. Παράλληλα, έχει και μια μετα-κειμενική, παιχνιδιάρικη διάθεση, σαν να κοιτάμε τους εαυτούς μας με ένα ειρωνικό χαμόγελο».
Πηγή: avopolis.gr