Η Σαβίνα Γιαννάτου συνεχίζει την εξερεύνηση της παραδοσιακής μουσικής από τη Μεσόγειο στην Ιρλανδία σε ένα άλμπουμ που παγιδεύει σύμβολα και μύθους στα ηχοτόπια του.
Η Σαβίνα Γιαννάτου και το λυρικό ταξίδι της στη Μεσόγειο αποθεώνεται στον ιστότοπο της The Guardian με το επερχόμενο άλπουμ της να φέρει τη σήμανση πέντε στα πέντε αστεράκια.
«Η Σαβίνα Γιαννάτου είναι μια υπέροχη Ελληνίδα τραγουδίστρια που δεν έχει σταματήσει να δημιουργεί τις τελευταίες πέντε δεκαετίες. Το πολυσχιδές βιογραφικό της είναι γεμάτο από ερμηνείες σε πρώτη εκτέλεση, συνθέσεις για video art εικαστικούς πειραματισμούς και αυτοσχεδιασμούς με τον πρωτοπόρο μουσικό και εμβληματικό τραγουδιστή του συγκροτήματος Can, Ντάμο Σουζούκι» σημειώνει η Τζουντ Ρότζερς.
Για την μουσικοκριτικό του The Guardian η νέα δισκογραφική δουλειά της Γιαννάτου με το ελληνικό τζαζ σύνολο και μακροχρόνιους συνεργάτες της Primavera en Salonica και την Τυνήσια τραγουδίστρια Λάμια Μπεντίουι, Watersong, είναι και το Folk Album του μήνα.
«Μια παγκόσμια περιοδεία παραδοσιακών τραγουδιών για το νερό, το στοιχείο που μπορεί να είναι βάλσαμο και κατάρα, πηγή ζωής και καταιγίδας το Watersong ξεκινάει το λυρικό ταξίδι του όμορφα, με εκκίνηση την Ελλάδα, και το τραγούδι του Κλήδονα.
Τραγουδώντας για ένα έθιμο του ελληνικού καλοκαιριού, όπου τα κορίτσια βάζουν γούρια σε μια κατσαρόλα με καθαρό νερό για να τα αφήσουν έξω λουσμένα στο φως των αστεριών, η Γιαννάτου ‘ξεσκονίζει’ την όμορφη μελωδία με μελαγχολία. Στη συνέχεια η διάθεση του δίσκου αλλάζει με λαϊκά τραγούδια από το Ασουάν στην Αίγυπτο και τη Βόρεια Μακεδονία σε μια άγρια, παράξενη σύνθεση με τις εκπληκτικές αρμονίες των Γιαννάτου και Μπεντίουι να ντύνουν τα όργανα που τραυλίζουν.
Σε άλλα σημεία του δίσκου Watersong, το κυπριακό παραδοσιακό τραγούδι Άη Γιώρκης (Άγιος Γεώργιος) και η ισπανική μπαλάντα A los Baños del Amor (Στα Λουτρά της Αγάπης) φέρνουν τη δική τους λάμψη.
Το άλμπουμ που διασχίζει αιώνες και τόπους, από την Ιρλανδία στο Ιράκ, την Κορσική και την Καλαβρία, είναι γεμάτο με έντονα σύγχρονες στιγμές.
Το κοντραμπάσο του Μιχάλη Σιγανίδη στα ελληνικά Καλάντα των Θεοφανίων έχει την ορμή μιας μοτοσικλέτας και το αραβικό ποίημα του 10υ αιώνα, Στο Πένθιμο Περιστέρι Είπα, σε mawal (είδος αμανέ) αναδύεται ως μια πρωτοποριακή σύγχρονη προσευχή, δημιουργώντας ένα κουβάρι κρουστών ενάντια στην προφορική παράδοση της Γιαννάτου και της Μπεντίουι, γεμάτο από αντιφατικούς ψίθυρους και θρήνους.
Παραδοσιακά όργανα όπως το κανονάκι του Κώστα Βόμβολου και το νέι του Χάρη Λαμπράκη -ένα φλάουτο που διαδραματίζει εξέχουσα θέση στην παραδοσιακή περσική, τουρκική, εβραϊκή, αραβική και αιγυπτιακή μουσική- φέρνουν στο δίσκο δραματικότητα και ονειρικότητα σε ένα άλμπουμ που αποθεώνει την παραδοσιακή μουσική που κυλάει και συντρίβεται σε πολλές απροσδόκητες, υπέροχες κατευθύνσεις».
Το πέμπτο άλμπουμ της Γιαννάτου με την ECM, είναι και η δισκογραφική συνέχεια της λυρικής Oδύσσειας της ίδιας και των συνταξιδιωτών της στα λυρικά σύνορα ενός στοιχείου που είναι ζωή, το νερό.
«Μια παγκόσμια περιοδεία παραδοσιακών τραγουδιών για το νερό, το στοιχείο που μπορεί να είναι βάλσαμο και κατάρα, πηγή ζωής και καταιγίδας»
Μια μουσική περιπέτεια που έντυσε δύο βραδιές στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, το Watersong αντλεί έμπνευση από το τραγούδι του Άριελ, του αγαθού πνεύματος στην Τρικυμία του Σαίξπηρ και είναι στην ουσία του ένα ταξίδι μέσα από τη μουσική παράδοση σε χώρες και τόπους όπου το υδάτινο στοιχείο είναι σύμβολο και μύθος.
Η Σαβίνα Γιαννάτου ξεκινώντας το 1997 με το cd Τραγούδια της Μεσογείου έχει ερευνήσει εις βάθος τα τραγούδια των μεσογειακών λαών, επανεφευρίσκοντας την παραδοσιακή αυτή μουσική με συχνά πρωτοποριακά στοιχεία που είναι ριζωμένα στην ιστορία της ανθρωπότητας, και ποτίζονται από αυτή.
«Τα τραγούδια είναι κυρίως παραδοσιακά και ό,τι θίγουν είναι μέσω συμβόλων και μύθων, είτε για τον έλεγχο του νερού για παράδειγμα, όπως ο δράκος του κυπριακού τραγουδιού που το παγιδεύει, ή για τη σχέση του ανθρώπου με τα θαλάσσια πλάσματα: το χρυσόψαρο στη γυάλα που θέλει να ελευθερωθεί, η φώκια του ιρλανδικού τραγουδιού που κάποτε ήταν άνθρωπος, ή για την ξηρασία: η περπερούνα παρακαλεί τον θεό να ρίξει μια βροχή για να καρπίσουν τα χωράφια» είχε πει η Γιαννάτου σε συνέντευξη της για τις συναυλίες.
«Και ανάμεσα σ’αυτά η θάλασσα ως στοιχείο φυγής προς την ελευθερία αλλά και κινδύνου, όσον αφορά τους πρόσφυγες ή μετανάστες στη μεσόγειο τα τελευταία χρόνια».
«Αμίλητο νερό ή λάλον ύδωρ, καθαγιασμένο ή καταραμένο, απρόσιτο και σπάνιο ή ορμητικό και επικίνδυνο, δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί μέρος της καθημερινής μαγείας της ύπαρξής μας. Τραγούδια παραδοσιακά και αναγεννησιακά, από διάφορες χώρες, φτιάχνουν ιστορίες για το νερό και τη δύναμή του, για τη ζωή που μπορεί να δώσει και να στερήσει. Για τη βροχή, τη θάλασσα, τα ποτάμια, τα δάκρυα, τις σταγόνες, για το νερό στο σώμα, για το σώμα στο νερό. Το σώμα μας»
Η Γιαννάτου και οι Primavera en Salonico δημιουργούν ένα άλμπουμ με τραγούδια για το νερό και την έρημο, για τη ζωή και τον θάνατο, τη γονιμότητα, τη μαγεία, την επιθυμία, τον εξαγνισμό.
Η αραβική γλώσσα και η διάλεκτος των Βεδουίνων διασταυρώνονται με τις γλώσσες της Μεσογείου ενώ τα ούτι, κανονάκι, νέι, βιολί, ακορντεόν, κρουστά, waterphone και κοντραμπάσο συνοδεύουν τις φωνές, συνδυάζοντας το παραδοσιακό στοιχείο με τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό.
Όπως έχουν πει οι δημιουργοί του Watersong:
«Αμίλητο νερό ή λάλον ύδωρ, καθαγιασμένο ή καταραμένο, απρόσιτο και σπάνιο ή ορμητικό και επικίνδυνο, δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί μέρος της καθημερινής μαγείας της ύπαρξής μας. Τραγούδια παραδοσιακά και αναγεννησιακά, από διάφορες χώρες, «συμπλέουν» με το οπτικό υλικό και φτιάχνουν ιστορίες για το νερό και τη δύναμή του, για τη ζωή που μπορεί να δώσει και να στερήσει. Τραγούδια για τη βροχή, τη θάλασσα, τα ποτάμια, τα δάκρυα, τις σταγόνες, για το νερό στο σώμα, για το σώμα στο νερό. Το σώμα μας».
Σε συνέντευξη της η Γιαννάτου είχε αναφερθεί και σε μία από τις σαγηνευτικές Αόρατες Πόλεις του Ιταλο Καλβίνο.
«Ο καμηλιέρης που βλέπει να ξεπροβάλλουν στον ορίζοντα κορυφές από ουρανοξύστες… ξέρει πως είναι μια πόλη αλλά στο νου του τη βλέπει σαν ένα πλοίο που τον παίρνει μακριά απ’ την έρημο. Απ’την ομίχλη της ακτής ο ναύτης που πλησιάζει την πόλη, βλέπει να σχηματίζεται η ράχη μιάς καμήλας… ξέρει πως είναι μια πόλη, αλλά τη βλέπει σα μιά καμήλα… που τον παίρνει από την έρημο της θάλασσας σε οάσεις, σε παλάτια…»
Οι ηχητικοί θησαυροί αξίζουν να βρουν ακροατές, αρκετά με τις κακόφωνες Σειρήνες.
Πηγή: ogdoo.gr