«Εντυπωσιάστηκα από τον Hendrix. Όχι τόσο από το παίξιμό του, όσο από τη συμπεριφορά του, δεν ήταν σπουδαίος μουσικός, αλλά όλα τα άλλα πάνω του ήταν εξαιρετικά. Ακόμα και ο τρόπος που περπατούσε ήταν καταπληκτικός. Το παίξιμό του στην κιθάρα όμως, ήταν πάντα λίγο περίεργο».
Αν η μουσική είχε να κάνει μόνο με την τεχνική δεξιότητα, τότε θα ήμασταν ακόμα κλεισμένοι να ακούμε Μότσαρτ. Αυτό εξαρτάται από το πώς ορίζετε η τέχνη. «Αν και το να μάθουν να παίζουν ένα τραγούδι του Τζίμι Χέντριξ για τους περισσότερους σύγχρονους κιθαρίστες μπορεί να μην αποτελεί τεράστια πρόκληση, όμως το να τα παίζουν όπως ο Τζίμι δεν έχει ποτέ επιτευχθεί», δήλωσε πρόσφατα στο Far Out ο Steve Vai (Στιβ Βάι), βιρτουόζος κιθαρίστας.
«Η επαφή του με το όργανο, η αίσθηση του groove, η επιλογή των νοτών και η συνολική του ικανότητα να ελέγχει το ηχητικό χάος με καινοτόμους τρόπους ήταν αξιοσημείωτη». Ίσως να μπορείς να παίξεις μια μελωδία του Χέντριξ -ίσως και νότα προς νότα- αλλά κανείς δεν μπορεί να την παίξει όπως ο Χέντριξ», συνέχισε ο Βάι.
«Ο Χέντριξ ήταν απόλυτα κουλ. Το κουλ δεν είναι κάποιο αυθαίρετο προσόν που ορίζεται από τους νταήδες του λυκείου, απαιτεί μια επιδέξια καλλιτεχνία που αλληλοεπιδρά με την κοινωνία. Ο Χέντριξ το είχε αυτό σε αφθονία και διαπέρασε όχι μόνο τη δική του μουσική αλλά μια ολόκληρη εποχή της κοινωνίας», όπως υποδηλώνει η Grace Slick (Γκρέις Σλικ): «Πιθανότατα αντιπροσωπεύει ως άτομο τη δεκαετία του ’60 περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, αν μιλάμε για ροκ εν ρολ».
«Ο Τζίμι είναι Ο τύπος», είπε. «Το χρώμα, τα ρούχα, το γεγονός ότι άλλαξε από υπέρμαχος του πολέμου στο Βιετνάμ σε εναντίον του πολέμου μέσα σε ένα χρόνο, η μουσική του, το εκπληκτικό παίξιμο της κιθάρας του, η δεξιοτεχνία του». Και αυτό το τελευταίο σημείο δεν μπορεί να αγνοηθεί. Είναι ένα πράγμα να μπορείς να παίζεις κιθάρα με τεχνική δεινότητα και εντελώς διαφορετικό να μπορείς να την κάνεις επίδειξη. Κατά τη γνώμη του Ritchie Blackmore (Ρίτσι Μπλάκμορ), εδώ βρίσκεται η μεγαλύτερη δύναμη του Hendrix.
Ο πρώην κιθαρίστας των Deep Purple και των Rainbow σχολίασε: «Εντυπωσιάστηκα από τον Hendrix. Όχι τόσο από το παίξιμό του, όσο από τη συμπεριφορά του, δεν ήταν σπουδαίος μουσικός, αλλά όλα τα άλλα πάνω του ήταν εξαιρετικά. Ακόμα και ο τρόπος που περπατούσε ήταν καταπληκτικός. Το παίξιμό του στην κιθάρα, όμως, ήταν πάντα λίγο περίεργο». Ομολογουμένως, ο τυπικά αντιφατικός Άγγλος κιθαρίστας μπορεί να ήταν λίγο αυστηρός με την βαθιά ιδιοσυγκρασιακή διοίκηση του Χέντριξ, αλλά είναι αλήθεια ότι συχνά διέπρεψε περισσότερο στην έκφραση παρά στην αυστηρή μουσικότητα.
Ωστόσο, κατά την άποψη του Μπλάκμορ, υπήρχε ένας βιρτουόζος που μπορούσε να κάνει και τα δύο. «Ο Χέντριξ με ενέπνευσε, αλλά εξακολουθούσα να αγαπώ περισσότερο τον Γουές Μοντγκόμερι», είπε στο Guitar Player. Ο Αμερικανός κιθαρίστας της τζαζ δυστυχώς πέθανε ακριβώς τη στιγμή που ο Μπλάκμορ έκανε την εμφάνισή του το 1968, αλλά εξακολουθούσε να έχει διαρκή επιρροή σε πολλούς μουσικούς. Όπως το έθεσε ο σπουδαίος τζαζ κιθαρίστας Joe Pass (Τζο Πας): «Για μένα, υπήρξαν μόνο τρεις πραγματικοί καινοτόμοι στην κιθάρα: Ο Γουές Μοντγκόμερι, ο Τσάρλι Κρίστιαν και ο Ντζάνγκο Ράινχαρντ».
Έτσι, για όσους ήθελαν να ανακαλύψουν κάτι νέο στην κιθάρα, ο Μοντγκόμερι ήταν ο άνθρωπος στον οποίο έπρεπε να απευθυνθούν. Και ο Μπλάκμορ σίγουρα το έψαχνε πάντα. Όπως είπε ο Μπλάκμορ επαινώντας τους Beatles: «Δεν άκουγα ροκ όταν ξεκίνησα. Οι Beatles υπήρχαν, αλλά κανείς δεν το έπαιρνε στα σοβαρά, εκτός από δισεκατομμύρια αγοραστές δίσκων! Είναι ακόμα ένα σπουδαίο συγκρότημα, αλλά δεν μπορούσες να μάθεις τίποτα οργανικά από αυτούς, όμορφα μικρά κομμάτια, όμως».
Ο Wes Montgomery τα προσέφερε αυτά μαζί με μια δόση έπαρσης, θεαματικότητας και την αβίαστη ψυχραιμία που έκανε και τον Hendrix εμβληματικό. Απλώς, κατά τη γνώμη του Blackmore, το έκανε με έναν τρόπο που είχε λίγο περισσότερη πολυπλοκότητα και δεξιοτεχνία.
Πηγή: ogdoo.gr