Σ’ ένα κόσμο που τα φαντάσματα της μουσικής περιφέρονται ακόμα με μαύρα γυαλιά και δαντελένια πουκάμισα, ο Peter Murphy επιστρέφει σαν ένας περήφανος έκπτωτος άγγελος, μόνος, αλλόκοσμος, απαράλλαχτα εκθαμβωτικός. Στις 9 Μαΐου 2025, με τη νύχτα να στάζει αργά από τα μάτια της άνοιξης, κυκλοφορεί το Silver Shade, ένας δίσκος σαν άγγιγμα από καθρέφτη, αυτός που σε κοιτάζει πίσω πιο ζωντανός απ’ όσο εσύ αντέχεις να είσαι.
Το Swoon, το πρώτο προμήνυμα, ήρθε ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, ένα σκοτεινό χάδι synth-funk που ψιθυρίζει πάνω απ’ τη φλέβα της σιωπής. Όχι κάτι συνταρακτικά καινούργιο, όχι κάτι που δεν είχαμε ακούσει πιο πριν, αλλά ο Murphy κρυστάλινος και σταθερός, πολύ περισσότερο τουλάχιστον από την τελευταία φορά που τον είδαμε στο Release. Κι ο Trent Reznor εκεί, σαν σκιά σε δεύτερη φωνή, να ενώνει τα παλιά αμαρτήματα του 1990 με τον ιδρώτα της σκηνής του 2009, όταν οι Nine Inch Nails και ο Murphy μοιράστηκαν τον ίδιο βωμό, κι ο χρόνος ξέχασε να περάσει.
Ο δίσκος Silver Shade, σε παραγωγή του Youth -ναι, αυτού που μπορεί να έκανε βόλτες με τους Pink Floyd αλλά, ουσιαστικά, έκαιγε τα μυαλά του κόσμου με τους Killing Joke- είναι ένας ιερός χώρος: Εκεί που οι λέξεις γίνονται σάρκα και οι ήχοι ξαναδίνουν φτερά σ’ εκείνους που έσυραν τα παπούτσια τους στα goth υπόγεια του Λονδίνου. Δέκα κομμάτια. Δέκα πληγές-θαύματα. Με καλεσμένους σαν τον Justin Chancellor των Tool στο The Artroom Wonder, και τον Boy George στο Let The Flowers Grow, ένα άσμα για τις στιγμές που η παρακμή μπορεί να μυρίζει γιασεμί.
Ο Murphy, γεννημένος στο Northampton το ’57, δεν είναι πια μόνο ο νυχτόβιος ακροβάτης του Bela Lugosi’s Dead. Είναι κάτι περισσότερο: Ένας σιωπηλός θεατρίνος της ψυχής, ένας δανδής των σκιών που αρνείται να πεθάνει ή να παλιώσει. Από το Dust του 2002 μέχρι σήμερα, τραγουδά με μια φωνή σαν αιωνιότητα σε σήψη.
Και ναι, ίσως να μη ζούμε πια στο 1983, όταν οι Bauhaus διαλύθηκαν σαν καπνός. Ίσως τα eyeliner να ξέβαψαν, και τα ντραμ μασίν να έγιναν apps. Αλλά κάθε φορά που ο Peter Murphy ανοίγει το στόμα του, η νύχτα θυμάται ποια είναι. Και εμείς -οι ξεχασμένοι εραστές της τέχνης και της λύπης- του ανήκουμε ξανά.