Ισχυρές βροχές και καταιγίδες, άνεμοι και πλημμύρες, το 112 προειδοποιεί σαν τρελό για έντονα καιρικά φαινόμενα: Το απόλυτο ανοιχτό GT της Ferrari έρχεται αντιμέτωπο την καταιγίδα Herminia στην Πορτογαλία.
Στους δρόμους δυτικά της Λισαβόνας το, σύμφωνα με τη Ferrari, πιο ολοκληρωμένο αυτοκίνητο με V12 που έχει κατασκευάσει ποτέ δείχνει να βρίσκεται στο στοιχείο του. Αν και τα στοιχεία της φύσης, με τη μορφή της καταιγίδας Herminia- έχουν μάλλον διαφορετική άποψη. Στέκομαι δίπλα στην 12Cilindri, κόντρα στις ισχυρές ριπές ανέμου, προσπαθώντας να κατανοήσω τη σχεδίαση. Υπάρχει πολλή πληροφορία, κάθε δυνατή καμπύλη και γωνία μοιάζει να έχει ενσωματωθεί (Car Magazine Team).
Είναι κλασικά όμορφο; Μάλλον όχι. Είναι τόσο φουτουριστικό όσο υποστηρίζει ο χαρισματικός επικεφαλής σχεδίασης της Ferrari, Flavio Manzoni; Εκείνο το ρετρό εμπρός μέρος -σαφώς εμπνευσμένο από την Daytona των τελών της δεκαετίας του ’60- καθιστά δύσκολο να καταπιείς αμάσητο αυτόν τον ισχυρισμό. Κι όμως, παραμένω μαγεμένος, παρατηρώντας τις λεπτομέρειες από κάθε γωνία.
Λατρεύω τη λωρίδα που διατρέχει τη μύτη του αυτοκινήτου, με τις εξαιρετικά λεπτές πτέρυγες ενσωματωμένες στους προβολείς, το ζεύγος ενεργών πτερύγιων αεροδυναμικής που ξεδιπλώνονται σε υψηλές ταχύτητες, καθώς και τη φαρδιά, χαμηλωμένη όψη. Aπό το αμάξωμα δεν λείπουν καθόλου οι λεπτομέρειες που θα τραβήξουν το βλέμμα.
Στην καρδιά της 12Cilindri βρίσκεται ένα σταθερό θεμέλιο της Ferrari κι ένα θαύμα της σύγχρονης μηχανικής, κάτι που μπορείς να παρατηρείς με δέος για ώρα, ειδικά όταν ανοίξει το εμπρός καπό, διάταξης clamshell. Ο ίδιος ο Enzo είχε πει κάποτε: «Ο 12κύλινδρος θα είναι πάντα η αυθεντική Ferrari» και οι μηχανικοί υποστηρίζουν ότι θα διατηρήσουν τον V12 εν ζωή όσο περισσότερο μπορούν, παρά την πίεση για downosizing και εξηλεκτρισμό.
Αποτέλεσε ανακούφιση αλλά και έκπληξη για πολλούς εκτός της Ferrari -και ίσως ακόμα και για κάποιους εντός της- το γεγονός ότι η φαινομενικά ανεξάντλητη ερευνητική και εξελικτική της προσπάθεια επέτρεψε την παραγωγή ενός ακόμη αυτοκινήτου με V12 εντελώς αμόλυντου από τον εξηλεκτρισμό. Και, σύμφωνα με τον στόχο της 12Cilindri να είναι ένα αυθεντικό grand tourer, η συγκεκριμένη έκδοση του V12 6,5 lt επιτρέπει να είναι διαθέσιμο τουλάχιστον το 80% της συνολικής ροπής από τις μόλις 2.500 rpm.
Παρ’ όλα αυτά, η μέγιστη ισχύς των 830 PS αποδίδεται μόλις 250 rpm πριν τα κόκκινα των 9.500. Αυτή τη στιγμή, όμως, οι επιδόσεις της 12Cilindri είναι ουσιαστικά «φιμωμένες». Οι υαλοκαθαριστήρες λειτουργούν στο μέγιστο, καθώς κόβω δρόμο μέσα στο εθνικό πάρκο Sintra-Cascais -μια περιοχή με πυκνά δάση, ορεινές διαδρομές και αρχιτεκτονική εποχής Ιεράς Εξέτασης- ενώ ο V12 δεν καταδέχεται ούτε τις 2.000 rpm και το manettino είναι κλειδωμένο στη ρύθμιση Wet.
Δεν υπάρχει τρόπος να αγνοήσεις ότι πρόκειται για ένα μεγάλο αυτοκίνητο: το πλάτος του γίνεται ιδιαίτερα αισθητό στους στενούς, ανώμαλους δρόμους που περικλείουν το πάρκο. Μια σύντομη ανάσα στην κυκλοφορία (αποτελούμενη από αργόσχολους ντόπιους και αγανακτισμένους τουρίστες που αναρωτιούνται πού πήγε ο ήλιος) μου επιτρέπει να πιέσω λίγο περισσότερο, καθώς οι απότομες στροφές ακολουθούν η μία την άλλη και η τεχνική μαεστρία της Ferrari έρχεται στο προσκήνιο.
Η 12Cilindri διαθέτει την τεχνολογία «εικονικού κοντού μεταξονίου» του Maranello -ουσιαστικά ένα σύστημα τετραδιεύθυνσης με πιο εντυπωσιακή ονομασία- και είναι εξαιρετικά ομαλή στην αίσθηση, σε τέτοιον βαθμό που όντως μοιάζει λες και οι τροχοί της είναι ένα μέτρο πιο κοντά μεταξύ τους απ’ ό,τι στην πραγματικότητα. Υπάρχει εδώ μια έμφυτη ευελιξία που διαψεύδει το μέγεθος του αυτοκινήτου και με κάνει να θέλω να το εξερευνήσω ακόμη περισσότερο.
Ωστόσο η Herminia δεν έχει περάσει. Ανυπομονώ να ανοίξω πραγματικά το γκάζι… και να κατεβάσω αυτή την αναθεματισμένη οροφή. Υποθέτω ότι όσο πιο μακριά από την ακτή πηγαίνω τόσο λιγότερο χάλια θα είναι ο καιρός, δεδομένου ότι οι πιο έντονες προειδοποιήσεις αφορούν τις παράκτιες περιοχές.
Κατευθύνομαι βορειοανατολικά, αναζητώντας πιο ανοιχτά τοπία και πιο ρέουσες διαδρομές. Ένα πέρασμα από την A1 της Πορτογαλίας, που συνδέει τη Λισαβόνα με το Πόρτο και τρέχει παράλληλα με τον ποταμό Τάγο αποτελεί ένα καλό τεστ για τις grand touring φιλοδοξίες της 12Cilindri.
Όπως συμβαίνει με πολλές σύγχρονες Ferrari, το εσωτερικό φαίνεται να χάνει λίγη από τη θεατρικότητα του παρελθόντος, λόγω της απουσίας ενός φυσικού διακόπτη ανάφλεξης, μια λεπτομέρεια που η γειτονική Sant’Agata εξακολουθεί να προτιμά. Μου αρέσει, όμως, το εμπνευσμένο από την παράδοση μοτίβο του χτενιού ταχυτήτων στους διακόπτες επιλογής μετάδοσης, καθώς και το γεγονός ότι ο πίνακας οργάνων απαιτεί μόνο ένα απολυτήριο πληροφορικής, αντί για το μεταπτυχιακό που χρειάζεται κάποιος για να χειριστεί το αντίστοιχο της Roma.
Δεν αισθάνομαι να μου λείπει κάτι στο εσωτερικό. Η 12Cilindri διαθέτει μια κεντρική οθόνη πολυμέσων σχεδιασμένη ώστε να κάνει το κόκπιτ πιο φιλικό για τους επιβάτες (κάτι που ίσως θα είχε περισσότερο νόημα στην τετραθέσια Purosangue). Η θέση οδήγησης ρυθμίζεται σε μεγάλο βαθμό και η κεντρική οθόνη είναι αρκετά χρηστική.
Η θέση και το ύψος της δεν είναι ιδανικά αν θες να χρησιμοποιείς με σιγουριά την οθόνη όσο κινείσαι με ταχύτητα και ορισμένες ρυθμίσεις (όπως η ενεργοποίηση της λειτουργίας μασάζ ή των θερμαντήρων αυχένα) παραμένουν μπελαλίδικες.
Η ρύθμιση Wet ενεργοποιεί, μεταξύ άλλων, και τη μαλακή λειτουργία της ανάρτησης, επιτρέποντας στο αυτοκίνητο να απορροφά κραδασμούς χωρίς να χάνει την ισορροπία του, κάτι εξαιρετικά χρήσιμο όταν ο πολύ πραγματικός κίνδυνος της υδρολίσθησης εμφανίζεται μία ή δύο φορές στην πορεία του ταξιδιού μου. Συνολικά, όμως, η ανάρτηση της 12Cilindri προσφέρει μια εξαιρετικά ισορροπημένη εμπειρία.
Μπορεί να πρόκειται για ένα χαμηλωμένο, με μεγάλες ζάντες σπορ αυτοκίνητο, αλλά περνάει πάνω από αρμούς γεφυρών και βαθιές λακκούβες χωρίς να χρειάζεται να κλείσεις επειγόντως ραντεβού με φυσιοθεραπευτή. Το πρόβλημα είναι ότι τα στάνταρ ελαστικά Michelin Pilot Sport 5 αποδεικνύονται αρκετά θορυβώδη καλύπτοντας σχεδόν τη γλυκιά, χαμηλή μελωδία που παιανίζει ο V12 σε αυτούς τους ρυθμούς – σαν να γκρινιάζει πεινασμένος για ένα πάτημα στο γκάζι, όπως ένας σκύλος που έχει καιρό να βγει βόλτα.
Αχτίδες γαλάζιου ουρανού εμφανίζονται καθώς προχωράω βόρεια. Η πορεία μου διακόπτεται μόνο όταν πρέπει να σταματήσω εντελώς και να βγω ο μισός έξω από το αυτοκίνητο σε τρεις διαφορετικούς σταθμούς διοδίων, ένας ελιγμός που είναι πρακτικά αδύνατο να εκτελέσεις με την αξιοπρέπειά σου πλήρως άθικτη. Βγαίνοντας από τον αυτοκινητόδρομο, το χέρι μου πηγαίνει αυτόματα στον διακόπτη της οροφής. Επιτέλους λίγος ήλιος, έστω και για δέκα λεπτά.
Στο ανατολικό άκρο της Πορτογαλίας οι δρόμοι είναι η χαρά του petrolhead: Φαρδείς, με καλή ορατότητα και συνεχείς καμπές, δεν κρύβουν παγίδες και μου δίνουν την τέλεια ευκαιρία να πιέσω το αυτοκίνητο περισσότερο. Το manettino φεύγει από τη ρύθμιση Wet, προσπερνώντας τη Sport και κουμπώνοντας στη Race, ενώ ο αέρας από πάνω μου είναι υγρός από το νερό που εξατμίζεται από την άσφαλτο. Στρίβω τις συνεχόμενες παρατεταμένες στροφές μέχρι να φτάσω σε ανοιχτό δρόμο χωρίς καθόλου κίνηση.
Το σανιδώνω και οι στροφές του κινητήρα αυξάνονται χωρίς σταματημό. Ο V12 επιτέλους απελευθερώνεται, η κραυγή του ακούγεται σε όλη την περιοχή. Οποιαδήποτε υπόνοια πως αυτός ο κινητήρας έχει ευνουχιστεί για να συμμορφωθεί με τους όποιους κανονισμούς μοιάζει γελοία.
Πίσω από το τιμόνι κυριαρχούν όλα τα κλισέ της αυτοκινητικής δημοσιογραφίας: η αδρεναλίνη εκτοξεύεται, οι τρίχες σηκώνονται, οι παλάμες ιδρώνουν, όλο το πακέτο. Η απόδοση ισχύος είναι απίστευτα ομαλή και το 8τάχυτο κιβώτιο διπλού συμπλέκτη έτοιμο τη στιγμή που τραβάω το δεξί paddle για να παρατείνω τον βρυχηθμό του V12 σαν να ήταν κάποια εθιστική ουσία.
Καλώς ήρθατε στη μαγεία της Ferrari. Η αυτοπεποίθηση αυξάνεται και το χαμόγελο πλαταίνει όσο τα χιλιόμετρα με τις συνεχόμενες καμπές περνούν το ένα μετά το άλλο, ακόμα κι αν το ψιλόβροχο που δυναμώνει αρχίζει να μου βρέχει το μέτωπο. Δεν υπάρχει ιδιαίτερη ανατάραξη από τον αέρα με την οροφή κατεβασμένη, χάρη σε ένα ζευγάρι αεροδυναμικά εξογκώματα πίσω από τα προσκέφαλα. Ακόμη δεν έχω συνηθίσει πλήρως το πλάτος της, αλλά η ευκινησία της 12Cilindri στους επαρχιακούς δρόμους είναι ενθαρρυντική.
Οι μηχανικοί της Ferrari την έχουν προικίσει με όλα τα απαραίτητα για να απολαύσεις τέτοιες διαδρομές: Τιμόνι εξαιρετικά ακριβές και σωστά ζυγισμένο, άμεσο χωρίς να είναι νευρικό αλλά ταυτόχρονα ρευστό και με σαφή πληροφόρηση. Η τεχνολογία brake-by-wire είναι επίσης εντυπωσιακή, αφού το πεντάλ μόλις που κινείται λόγω της μεγάλης αντίστασης, μεταφράζοντας την κίνηση του ποδιού απευθείας στους τεράστιους κεραμικούς δίσκους.
Η Ferrari έχει ρίξει κάθε λογής τεχνολογία στην οδηγική εμπειρία. Ειλικρινά υπάρχουν τόσες συντομογραφίες στο τεχνικό δελτίο που η αποκωδικοποίησή τους μοιάζει με παζλ. Όμως, όσο και να διασκεδάζεις, η οδήγηση της 12Cilindri μέσα στο τοπίο απαιτεί συγκέντρωση, προσοχή και γερά νεύρα. Ιδίως υπό τέτοιες ασταθείς καιρικές συνθήκες.
Η 12Cilindri φέρει με υπερηφάνεια την ταμπέλα του GT, τοποθετημένη ακριβώς στο κέντρο της γκάμας της Ferrari (με τις Roma και Purosangue στη μία άκρη, και τις 296 και F80 στην άλλη) και από πολλές απόψεις είναι ακριβώς αυτό. Ένα αυτοκίνητο με εντυπωσιακή εμφάνιση, με κινητήρα που έχει τον σωστό αριθμό κυλίνδρων και αρκετή δύναμη για να σε ταΐζει αδρεναλίνη με το κουτάλι. Ταχύτητα. Χάρη. Περιορισμένος χώρος για αποσκευές.
Αν έκανα την ίδια διαδρομή με ένα πιο ξεκάθαρο GT, όπως η Bentley Continental GT, πλέοντας από ειδυλλιακά χωριά σε επικές θέες, οι σφυγμοί μου θα ήταν τόσο χαμηλοί που κάποιοι γιατροί ίσως με ανακήρυσσαν νεκρό. Εδώ όμως είμαι σκυμμένος μπροστά, με βλέμμα ατσάλινο και σαγόνι σφιγμένο. Δεν παραπονιέμαι, διασκεδάζω αφάνταστα. Η Ferrari προσφέρει εκρηκτικές επιδόσεις, την αίσθηση ενός ενιαίου οργανικού μηχανισμού, πράγματα που η Bentley μπορεί μόνο να ονειρευτεί.
Όμως δεν είναι το εύκολο ταξίδι που θα ταίριαζε σε έναν αυθεντικό grand tourer: Η πλάτη μου πονάει μετά από 450 km σε αυτά τα σκληρά και λεπτά καθίσματα (ναι, ακόμα και με λειτουργία μασάζ), ενώ τα ελαστικά είναι θορυβώδη. Επίσης, για το ύψος μου (1,88 m) ο θερμαντήρας αυχένα είναι περισσότερο… θερμαντήρας ώμων.
Αν θέλω ένα μεγαλειώδες αυτοκίνητο για οδικά ταξίδια που θα είναι εξίσου γρήγορο, αλλά θα με μεταφέρει με απόλυτη πολυτέλεια, τότε θα απευθυνθώ στο Crewe, όχι στο Maranello. Αν το δούμε όμως ως ένα ολοκληρωμένο σπορ αυτοκίνητο, είναι υπέροχο και θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που υπάρχει. Ευγνώμονες που ο V12 της Ferrari ζει ακόμη.
Ευγνώμονες που το Maranello κατάφερε να δημιουργήσει ένα supercar που αντιμετωπίζει μια καταιγίδα κανονισμών για ρύπους και θόρυβο με τον ίδιο τρόπο που αντιμετώπισε μια κυριολεκτική. Η 12Cilindri είναι συγκλονιστική, συναρπαστική, εθιστική. Το κυνήγι αυτής της κόκκινης περιοχής στις 9.500 rpm είναι μια εμπειρία που μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο για το υπόλοιπο της ζωής σου και που εγώ σίγουρα θα συνεχίσω να λαχταρώ για το υπόλοιπο της δικής μου.
TECH
ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ: 6.496 cc, V12 -65°, 830 PS/9.250 rpm, 678 Nm/7.250 rpm
ΚΙΒΩΤΙΟ: ΔΙΠΛΟΥ ΣΥΜΠΛΕΚΤΗ, 8 ΣΧΕΣΕΩΝ
ΜΕΤΑΔΟΣΗ: ΠΙΣΩ
ΑΝΑΡΤΗΣΗ: ΔΙΠΛΑ ΨΑΛΙΔΙΑ (E)/ΠΟΛΛΑΠΛΩΝ ΣΥΝΔΕΣΜΩΝ (Π)
0-100 KM/H: 2,95”
0-200 KM/H: 8,2”
ΤΕΛΙΚΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ: >340 km/h
ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ (Μ/Π/Y): 4.733/2.176/1.292 mm
ΜΕΤΑΞΟΝΙΟ: 2.700 mm
ΧΩΡΟΣ ΑΠΟΣΚΕΥΩΝ: 200 lt
ΒΑΡΟΣ: 1.620 kg (στεγνή)
Πηγή: newsauto.gr