Μια γκαρσόνα σερβίρει μαύρο καφέ κάπου στη Νεμπράσκα (ή στον Εύοσμο), η τρομπέτα του Τσετ Μπέικερ στο Let’s get lost, το γρύλισμα «Makes me wanna holler» από το Inner City Blues του Μάρβιν Γκέι, το σκληρό ριφάκι του Τζον Λι Χούκερ. Μια Σεβρολέτ οδηγεί από την Ανατολική Ακτή στη Δυτική με το On the Road του Κέρουακ για πυξίδα, κάνοντας στάσεις από εδώ κι από εκεί, ή μήπως ρόδες που εκτός από τη Νέα Ορλεάνη ρολάρουν και στην Όλγας, ψάχνοντας να παρκάρουν όσο πιο κοντά γίνεται στην Casablanca. Διττά, γιατί εκτός από του Μπόγκαρτ και του Θεάτρου Κόντακ στο Λος Άντζελες υπάρχει και η Casablanca του Πορτοκάλογλου στη Βασιλίσσης.
Εγώ είμαι ο ταξιδιώτης ακροατής των πολλαπλών διακτινισμών, όπως φυσικά και ο δημιουργός που παρέα θα μοιραστούμε σπάνια ρούμια. Τζαμαϊκάνικα, όπως τα reggae-dub που έπαιζε παλιά. Πολύ πολύ παλιά. Τότε που πριν υπογράψει σαν Sunset Boulevard, ο τύπος σκόραρε σαν Delay Exchibition. Πριν μου χαρίσει το ωραιότατα αταξινόμητο, φαντεζί, jazzy, bluezzy, deep techno, minimal ηλεκτρονικό άλμπουμ που ο ήχος του σφράγισε τον ήχο της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας «των νωρίς» 00’s.
Το Tell me about America του Γιώργου -Sunset Boulevard- Δουδού παίζει repeat στο κεφάλι μου από τη μέρα που έλαβα πρόσκληση για τη νύχτα της Πέμπτης που ο ακριβός μου (πολυχρονεμένε Sunset Boulevard, δεν ξέρεις με πόση χαρά έμαθα τα νέα) θα μοιράζει ατμόσφαιρες και ήχους… Δουδίσιους. Boulevardινούς. Εκείνη την πόλη των δυο ηπείρων θα πάω να ξαναβρώ στηνCasablanca της Βασιλίσσης Όλγας αύριο: Την πόλη της Mrs Daisy May, της Laeticia και του Most Beautiful Girl in the World, τη χώρα του Elvis της Graceland, αλλά και του δικού μας ηλεκτρονικού Elvis, του υπόγειου Sky bar της παραλίας με θέα τον Θερμαϊκό κόλπο.
Άκουγα εκείνες τις εποχές τον Sunset Boulevard και αίφνης σαν σε τηλεμεταφορά ο ήχος με ξέβγαζε σαν κύμα δίπλα σε ένα πιάνο στον Μισσισιπή και στο Ωδείο της Φράγκων, στη Βαλτιμόρη του Wired, ή ακόμα πιο πίσω, στο 1975, στο σχολείο που εκείνη τη χρονιά ερωτεύτηκε η Σάντι του Grease τον Ντάνι Ζούκο. Και ύστερα ξανά εδώ, αλλά και πάλι εκεί, μέσω μιας μουσικής που γέννησε η κοσμοαισθητική και η γνώση του πιο αγαπημένου μου ηλεκτρονικάριου από εκείνη τη Θεσσαλονίκη της δεκαετίας των αρχών του μιλένιουμ.
Ο Δουδός παραμένει εντός μου μια πολύτιμη ανάμνηση και εσαεί αναφορά στον ήχο μιας μοναδικής εποχής. Άφοβα, ακομπλεξάριστα, συμπαντικά και κοσμικά ο Sunset Boulevard τόλμησε να φιλτράρει αμετανόητα, αξεπέραστα (επιμένω, στοιχηματίζω, προκαλώ) όλη τη σύγχρονη αμερικανική μουσική του 20ού αιώνα, φτιάχνοντας έναν ήχο που όσα χρόνια και να περάσουν («κοιτάει τον Moby στα ίσια» έλεγα και συνεχίζω να προπαγανδίζω), λίγοι θα μπορέσουν να προσομοιάσουν. Υπέροχα νέα, συναισθηματική ταραχή και συγκίνηση μεγάλη στην Casablanca αύριο το βράδυ, στηνCasablanca για να φτιάξει η διάθεση που πολύ μας την «νταούνιασαν» Trump και Musk, αλλά η Αμερική του δικού μας Sunset Boulevard και του δικού τους Μπίλι Γουάιλντερ, είναι θέμα (και θέαμα) χρόνου να επιστρέψει. Έχω πίστη…
Πηγή: athensvoice.gr