Στην αποχαιρετιστήρια περιοδεία του, ο Rod Stewart αφιερώνει το “Forever Young” στον Ozzy Osbourne και το ντύνει με ένα AI βίντεο όπου ο Ozzy ποζάρει “στον ουρανό” δίπλα σε Janis, Prince, Amy και άλλους.
Ο θάνατος, αυτό το τελευταίο “αντίο” πριν την άβυσσο της απώλειας, αυτή η τελευταία σιωπή, η απόλυτη διακοπή, το «τέλος» που κάποτε προκαλούσε δέος, έχει πλέον εισαχθεί στη ροή του timeline. Μοιάζει, όσο κι αν είναι παράδοξο, να μην αποτελεί πλέον ένα τελεσίδικο πέρασμα, αλλά καρέ σε slideshow, με φιλτραρισμένες εικόνες, ένα pop-up παράθυρο στην κατακερματισμένη μνήμη μας. Μια αποχαιρετιστήρια ανάρτηση με emoji. Ένα tribute βίντεο με clickbait τίτλο. Ένα TikTok μοντάζ με μουσική υπόκρουση και υπότιτλους “we’ll miss you king 👑”. Ναι, ο θάνατος έχει μετατραπεί σε content unit, σε ψηφιακό υλικό που μπορεί να πατηθεί, να μοιραστεί, να καταναλωθεί, και τελικά, να ξεχαστεί τόσο γρήγορα όσο ένα story που εξαφανίζεται σε 24 ώρες.
Όλο αυτό, όχι επειδή πενθούμε λιγότερο, αλλά επειδή μας μαθαίνουν να πενθούμε δημοσίως, γρήγορα, και με αισθητική. Το βίωμα, ακόμη και του πιο τελικού πόνου, πρέπει να γίνει “αναρτήσιμο”. Να χωρά σε λεζάντα. Να έχει σωστό κάδρο. Και η απώλεια δεν είναι πια ιδιωτική, είναι συμμετοχική. Όπως όλα. Ο θάνατος μεταμφιέζεται, λοιπόν, σε μνήμη, αλλά μια μνήμη επιμελημένη, μονταρισμένη, σαν διαφημιστικό trailer.
Ακόμα και τα μνημεία της pop κουλτούρας ανασταίνονται με τεχνητά μέσα. Τα AI-generated afterlifes γεμίζουν με τραγουδιστές που παίρνουν selfies στον ουρανό με τους υπόλοιπους “χαμένους” της μουσικής ιστορίας. Κάπως έτσι δεν αποδεχόμαστε τον θάνατο, αντιθέτως τον καλουπώνουμε, τον ντύνουμε, τον ανεβάζουμε. Μας είναι πιο εύκολο να πιστέψουμε ότι ο Ozzy, η Amy, ο Kurt είναι κάπου μαζί, σε ένα μεταθανάτιο VIP lounge, παρά να μείνουμε μόνοι με το τετελεσμένο.
Γιατί; Ίσως γιατί ο πραγματικός θάνατος (ο απλός, ο γυμνός, ο χωρίς hashtags, ο μαύρος και ο πένθιμος) δεν χωράει στον κόσμο που μάθαμε να ζούμε. Τον αποφεύγουμε με κάθε τρόπο, εκτός από έναν: να τον αναπαριστούμε. Κι έτσι, όπως όλα, και ο θάνατος γίνεται θέαμα, φαντασίωση, παρηγοριά από pixel. Μια μισοαληθινή ιστορία που καταναλώνεται όσο διαρκεί ένα τραγούδι, ένα scroll, μια ζωή που μοιάζει ολοένα και περισσότερο με λούπα.
Ο Rod Stewart έφερε τη μνήμη του Ozzy Osbourne στη σκηνή με τρόπο που δεν ξέρεις αν πρέπει να χαμογελάσεις ή να δακρύσεις. Στο πλαίσιο της αποχαιρετιστήριας περιοδείας του One Last Time, αφιερώνει κάθε βράδυ το “Forever Young” στον εκλιπόντα φίλο του, ντύνοντάς το με ένα βίντεο που ακροβατεί ανάμεσα στο κιτς και το ονειρικό. Η εικόνα; Ο Ozzy στον παράδεισο, να βγάζει selfies με τους αιώνιους απόντες: Janis, Prince, Aaliyah, Freddie, Amy, Kurt, ολόκληρη η παρέλαση των μουσικών φαντασμάτων. Selfie stick στο χέρι, χαμόγελα pixel, και στο background μια αύρα pop μεταφυσικής που μοιάζει να θέλει να παρηγορήσει κάτι βαθύτερο: τον φόβο μας ότι κάποια στιγμή όλα χάνονται.
Μπορεί η τεχνητή νοημοσύνη να μην είναι ακόμα έτοιμη να απεικονίσει τη μεταθανάτια ζωή με ακρίβεια, αλλά ο Stewart (παιδί άλλης εποχής, πιο συναισθηματικής, και αναμφίβολα, λιγότερο κυνικής) δείχνει σαν να μην τον νοιάζει. «Πολλοί από αυτούς χάθηκαν εξαιτίας των ναρκωτικών», λέει. «Εγώ είμαι ακόμη εδώ»…
Μάλιστα, Rod. Aλλά, ανάμεσα σε φωτογραφίες του Ozzy και ψηφιακά φαντάσματα, η σκηνή σου γεμίζει με μια αφέλεια σχεδόν παιδική. Σαν να θέλει να μας πει: αν υπάρχει κάπου μια άλλη ζωή μετά τον θάνατο, ας είναι σαν ένα πάρτι στο cloud ενός data-center, με selfie sticks και μουσικές που δεν τελειώνουν ποτέ.
Αδέξιο; Σίγουρα. Συγκινητικό; Απόλυτα.
@iamsloanesteel Last night I went to a Rod Stewart concert and he played this “tribute” to Ozzy. The selfie sticks in heaven?!! XXXTentacion?! #ozzyosbourne #rodstewart #XXXTentacion
Πηγή: avopolis.gr