Ο Rafael Anton Irisarri επιστρέφει με νέο άλμπουμ, εμπνευσμένο από αυτοσχεδιασμούς σε πρώην ψυχιατρικό ίδρυμα και τη συναισθηματική απόσταση μιας εποχής διαρκούς online παρουσίας.
Ένα από τα πιο ενεργά ονόματα στον χώρο της σύγχρονης ambient σκηνής, ο Rafael Anton Irisarri επιστρέφει με νέο άλμπουμ και μια ιστορία που μοιάζει βγαλμένη από τα εσωτερικά δωμάτια της σύγχρονης μοναξιάς. Ο συνθέτης και sound artist, που πρόσφατα παρουσίασε μια συλλογή remixes με ονόματα όπως οι The Bug, Penelope Trappes, William Basinski και Abul Mogard, ανακοίνωσε λεπτομέρειες για τη νέα του δισκογραφική δουλειά με τίτλο Points Of Inaccessibility.
Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στη Νέα Υόρκη, όμως η απαρχή του βρίσκεται αλλού: Σε αυτοσχεδιαστικές sessions με bowed guitar drones μέσα στο Pieter Baan Centre στην Ουτρέχτη, έναν πρώην ψυχιατρείο. Εκεί, ο Irisarri συνεργάστηκε με τον Ολλανδό εικαστικό Jaco Schlip, ο οποίος δημιούργησε προβολές για κοινές οπτικοακουστικές performances, μια σύμπραξη όπου ο ήχος και η εικόνα συνδιαμορφώθηκαν μέσα σε έναν χώρο φορτισμένο από μνήμη και σιωπή.
Όπως εξηγεί ο ίδιος, το Points Of Inaccessibility γεννήθηκε από τη σκέψη της αποσύνδεσης σε μια εποχή εμμονής με τη διαρκή σύνδεση. «Είμαστε συνεχώς online, συνεχώς ορατοί, κι όμως απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο», σημειώνει. «Η πραγματική απόσταση δεν είναι πια γεωγραφική, είναι συναισθηματική. Συγχέουμε τη συνδεσιμότητα με την κοινότητα. Όσο περισσότερο μοιραζόμαστε, τόσο λιγότερο φαίνεται να νιώθουμε». Το άλμπουμ όπως λέει, επιχειρεί να αποτυπώσει αυτή τη «παράξενη μοναξιά που κρύβεται μέσα στη συνεχή επικοινωνία», ένα υπόγειο βουητό που διαπερνά τα πάντα.
Ο χώρος των ηχογραφήσεων άφησε έντονο αποτύπωμα στο τελικό αποτέλεσμα. Ο Irisarri περιγράφει την ατμόσφαιρα ως «βαριά από τα κατάλοιπα άλλων ζωών», με τον ήχο να κουβαλά «ίχνη σιωπής, σαν οι τοίχοι να θυμούνται πράγματα που έχουν ξεχαστεί». Μια εμπειρία που τον έκανε να συνειδητοποιήσει ότι «κάθε συχνότητα κουβαλά ένα φάντασμα».
Παρόλα αυτά, το Points Of Inaccessibility δεν κοιτά προς τα πίσω με νοσταλγία. Αντίθετα, όπως τονίζει, αφορά «τον τρόπο που το παρόν στοιχειώνεται από όλα τα μέλλοντα που δεν έφτασαν ποτέ». Σε έναν κόσμο όπου τα συστήματα υπόσχονται σύνδεση αλλά παραδίδουν επανάληψη, «όλα γυρίζουν σε loop και τίποτα δεν επιλύεται». Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε drones, σιωπές και φαντάσματα, ο Irisarri επιχειρεί να χαρτογραφήσει την πιο απροσπέλαστη περιοχή απ’ όλες: Τη συναισθηματική απόσταση.