Ο Nick Cave, ένας άνθρωπος που μπορεί να σε κάνει να κλάψεις για έναν σκύλο ή μια πέτρα, αποκάλυψε πρόσφατα ότι αρνήθηκε να συνεργαστεί με τον Morrissey. Όχι επειδή δεν τον εκτιμά. Αντίθετα, τον αποκαλεί «ίσως τον καλύτερο στιχουργό της γενιάς του». Απλώς βρε παιδί μου, προτιμά το «από μακριά κι αγαπημένοι». Ίσως γιατί, όπως λέει, δεν τον έχει γνωρίσει ποτέ από κοντά, και γι’ αυτό ακριβώς τον συμπαθεί.
Στο τελευταίο του κείμενο στο The Red Hand Files, ο Cave ξεδιπλώνει με κομψή ευγένεια και μια δόση σκοτεινού χιούμορ την ιστορία της “σχεδόν” συνεργασίας τους. Όταν ο Morrissey του έστειλε ένα κομμάτι ζητώντας του να τραγουδήσει, ο Cave φάνηκε αρχικά θετικός. Μέχρι που άκουσε την εισαγωγή: ένα εκτενές, εντελώς άσχετο intro με ελληνικό μπουζούκι, ιδανικό ίσως για γλέντι στα Λαδάδικα, αλλά όχι ακριβώς Cave-approved.
Και δεν ήταν μόνο το μπουζούκι. Το τραγούδι συνοδευόταν από έναν αντικουλτουριάρικο μονόλογο “anti-woke” αισθητικής, που ο Cave ευγενικά χαρακτήρισε ως «ελαφρώς χαζό και υπερβολικά προκλητικό». Παρότι, όπως είπε, σε κάποιο επίπεδο ίσως και να συμφωνούσε, κατέληξε να αρνηθεί, γιατί, πολύ απλά, δεν του πήγαινε. Δεν ήταν “το πράγμα του”, βρε παιδί μου, όπως λέει. Και μπράβο του, εδώ που τα λέμε.
Σε μια εποχή όπου η πολιτική και η κουλτούρα συγκρούονται σαν δύο νευρόσπαστα στο TikTok, ο Cave ξέρει να κρατά τις αποστάσεις του. Προτιμά τη μουσική του καθαρή από στρατευμένες κορώνες και ιδεολογικά σλόγκαν. Δεν αμφισβητεί το ταλέντο του Morrissey, το αντίθετο. Απλώς προτιμά οι καλλιτέχνες να γράφουν τραγούδια που γιατρεύουν, όχι μανιφέστα που πονοκεφαλιάζουν.
Εξάλλου, ο Cave έχει προ πολλού συμφιλιωθεί με το γεγονός ότι οι αγαπημένοι μας δημιουργοί είναι συχνά και οι πιο ενοχλητικοί άνθρωποι. Το σημαντικό, λέει, είναι να είναι αυθεντικοί. Και ο Morrissey, ενοχλητικός ή όχι, είναι. Όπως και το bouzouki intro του. Αν μη τι άλλο, αυθεντικότατο. Και μην ακούσω διαφωνίες…
Το highlight, όμως ποιό είναι; Ο Cave ολοκληρώνει το post επαινώντας τους ανερχόμενους YHWH Nailgun, ένα συγκρότημα που (σύμφωνα με τον ίδιο) «σε οδηγεί στον ουρανό κομματιάζοντάς σε πρώτα στα έγκατα». Τί άλλο να ζητήσει κανείς από τη ζωή; Λίγο Morrissey, λίγο μπουζούκι και μια υπαρξιακή μαύρη τρύπα από noise rock.
Ίσως τελικά το σημαντικό δεν είναι αν συνεργάστηκαν ή όχι αυτοί οι δύο. Αλλά το ότι ο Cave, με τον μοναδικό του τρόπο, μας υπενθύμισε κάτι βαθύ: η μουσική υπάρχει για να γεμίζει το κενό. Όχι για να το φωνάζει με βλαμμένα ή ρηχά πολιτικά ρητά και φολκλόρ εισαγωγές, έστω και με μπουζούκι.
Πηγή: avopolis.gr