Ο Morrissey, η πιο ταλαιπωρημένη ψυχή του Βόρειου Ημισφαιρίου, δεν θα καταφέρει να φτάσει στη Στοκχόλμη. Γιατί; Μα επειδή ο κόσμος είναι άδικος, η μουσική βιομηχανία ανύπαρκτη και οι δισκογραφικές πιο φανταστικές κι από τον Άγιο Βασίλη. Όπως δήλωσε με τη γνωστή του εγκράτεια στο Morrissey Central, «η οδύνη του να μην φτάσουμε στη Σουηδία είναι φρικτή». Ειλικρινά, κανείς δεν πονά όπως ο Morrissey. Ούτε ο ίδιος ο Βέρθερος…

Μέσα σε επτά ημέρες, λέει, ταξίδεψαν σε έξι χώρες. Δεν βλέπουν μπροστά τους. Δεν νιώθουν τα πόδια τους. Αλλά συνεχίζουν, προσεύχονται να τα καταφέρουν και να φτάσουν έστω μέχρι το Βερολίνο, με ό,τι έχει απομείνει από την «καταραμένη» του καρδιά.

Και φυσικά, παρά το γεγονός ότι «καμία εταιρεία δεν κυκλοφορεί τη μουσική τους» και «κανένα ραδιόφωνο δεν την παίζει», τα εισιτήρια εξαφανίζονται. «Μήπως αυτό σας λέει κάτι για την Τέχνη του 2025;»… Μας ρωτάει. Ναι, Morrissey. Μας λέει πως είσαι ακόμα ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη που μπορεί να κατηγορεί ταυτόχρονα όλους και να τους αγαπά «με ό,τι έχει απομείνει από την καταδικασμένη του ψυχή».

Όσο για το Bonfire of Teenagers; Παραμένει αόρατο, απαγορευμένο, «μοντέρνα εκδοχή του The Queen Is Dead», όπως ο ίδιος το αποκάλεσε, αλλά χωρίς κανέναν πρόθυμο να το κυκλοφορήσει. Ο Morrissey είναι, πια, περισσότερο μια μυθική φιγούρα απελπισίας παρά frontman. Και η περιοδεία του μοιάζει λιγότερο με τουρ και περισσότερο με καλλιτεχνικό μαρτύριο σε εβδομαδιαία επεισόδια.

Γιατί, με τον Morrissey, ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί σήμερα να γράφει ποιήματα για τη ματαίωση της Στοκχόλμης και αύριο να τον ακούσουμε να μονολογεί στο Morrissey Central για την «αφόρητη ζέστη, την πνευματική αποξένωση της Μεσογείου και την υπαρξιακή δυσανεξία απέναντι στους χορηγούς φεστιβάλ».

Ας ελπίσουμε μόνο πως το Release Athens δεν θα προστεθεί στη λίστα με τις συγκινητικά ακυρωμένες εμφανίσεις του. Γιατί αλλιώς, θα χρειαστούμε κι εμείς refund για το συναίσθημα.