Η Νέα Υόρκη ετοιμάζεται να πάρει πάλι φωτιά. Στις 21 Σεπτεμβρίου, κάτω απ’ τη γέφυρα, στο Under the K Bridge Park του Μπρούκλιν, ένα νέο μονοήμερο φεστιβάλ φέρνει πίσω το πνεύμα του CBGB, όχι σαν κάποιο μουσειακό απολίθωμα, αλλά σαν μια νέα κραυγή. Και όχι, δεν έχει σχέση με το παλιό CBGB Music and Film Festival των ’10s. Εδώ δεν θα παίζουν panels παρά μόνο μπόλικος ιδρώτας, κιθάρες, γκάζια και Marshall ενισχυτές.
Iggy Pop. Sex Pistols. Τhe Damned. Όχι, δεν διαβάζεις αφίσα από ’77, είναι το σήμερα. Μαζί τους: Jack White, Johnny Marr των Smiths, οι εκρηκτικοί Soul Glo, η punk παραισθητική βία των YHWH Nailgun, τα κορίτσια-δυναμίτες Linda Lindas, το βιομηχανικό χάος των Lip Critic, και οι Lambrini Girls, που φτύνουν τοξική αλήθεια με βρετανικό accents και rage.
Η ανακοίνωση του φεστιβάλ είναι ξεκάθαρη σαν σπασμένο μπουκάλι στο πεζοδρόμιο έξω από το θρυλικό κλαμπ: «Το line-up ενώνει τους ιδρυτές του punk με τις πιο άγριες φωνές του αύριο. Όλοι απαντούν σε μία ερώτηση: Ποιος θα έπαιζε σήμερα στο CBGB;».
Η απάντηση; Όποιος έχει κάτι να πει, όποιος θέλει να ουρλιάξει. Και δεν φοβάται να το κάνει.
Αν έχετε ακούσει τόσα πολλά για το CBGB, και δεν έχετε ακόμα αναρωτηθεί τι σημαίνουν τα αρχικά του είναι κρίμα, γιατί σας περιμένει μια ωραία έκπληξη, ίσως και μια μικρή δόση ειρωνείας: Το όνομα του θρυλικού αυτού χώρου αντιπροσώπευε το Country, Bluegrass & Blues. Μια ονομασία που μοιάζει τόσο άσχετη με την ιστορία του, ώστε σχεδόν λειτουργεί ως αστείο. Γιατί αυτό το μικρό, λιγότερο από εντυπωσιακό κλαμπ, δεν έγινε ποτέ γνωστό για τους ήχους του μπάντζο ή τα μελωδικά ταξίδια των blues. Αντίθετα, έμελλε να γίνει το αναντίρρητο σύμβολο της αμερικανικής punk και new wave σκηνής, ένα μέρος όπου η αντίσταση και η ακατέργαστη ενέργεια του underground βρήκαν το σπίτι τους.
Το CBGB άνοιξε τις πόρτες του στο 315 Bowery, στη γωνία με την Bleecker Street, στα τέλη του 1973. Εκείνη την εποχή, το mainstream ροκ ήταν γεμάτο μεγαθήρια όπως οι Pink Floyd, οι Jethro Tull, και ο Elton John, όλοι τους υπέροχοι, αλλά ίσως λίγο… ασφαλείς στην πολυτέλεια της μουσικής βιομηχανίας. Στην κορυφή των charts, τραγούδια όπως το “Tie A Yellow Ribbon” καθρέφτιζαν μια εποχή σταθερότητας. Κι όμως, κάτω από την επιφάνεια, κάτι διαφορετικό άρχιζε να σιγοβράζει.
Το CBGB, αν και αρχικά ήταν σχεδιασμένο ως ένα καταφύγιο για πιο παραδοσιακούς ήχους, έγινε το ιδανικό θερμοκήπιο για αυτή τη νέα αντικουλτούρα. Μέσα στους ταπεινούς, συχνά ακατάστατους τοίχους του, καλλιτέχνες όπως οι Ramones, οι Talking Heads, και οι Blondie βρήκαν μια σκηνή για να αναδείξουν την ωμή τους αλήθεια, μια σκηνή που τους έβγαλε από τη σκιά και τους έστειλε στο προσκήνιο.
Πηγή: avopolis.gr