Ανταπόκριση από τη συναυλία της Norah Jones στο Jazz on the Hill, στον Λόφο της Σάνης.
”Πιάνισε” σαν Norah, κιθάρισε σαν Jones, χτύπησε την μπλε νότα και έπαιξε τα μπλουζ σαν Norah Jones. ”Τζάζαρε” τα country, ”ρόκαρε” τα σόουλ, ”γκοσπέλαρε” τα φολκ και δεν νομίζω να υπήρξε άνθρωπος χθες βράδυ στον Λόφο της Σάνης, που να μην τον ξενύχιασε το συναίσθημα, να μην τον εξόντωσε ο σπαραξικάρδιος τρόπος της, να μη λύγισε από τη σαγήνη της, να μην έφυγε ενθουσιασμένος, συνεπαρμένος και μαγεμένος από τη μυσταγωγία που έστησε η Norah Jones, με το φλοράλ φορεματάκι και τα πεντακόκκινα στραφταλιζέ γοβάκια με το λουράκι. Όχι Jazz on the Hill, όλες οι μεγάλες μουσικές ήχησαν μεγαλειωδώς χθες βράδυ on the Sani Hill (δημοσιογράφος: Στέφανος Τσιτσόπουλος).
Μαζί της μια all star μπάντα σεσημασμένων δεξιοτεχνών. Η Sasha Dobson στα υποστηρικτικά φωνητικά και την κιθάρα ”τουράρει” με τον Νιλ Γιανγκ και τον Γουίλι Νέλσον, o ντράμερ Brian Blade τυμπάνισε στο παρελθόν με Μπομπ Ντίλαν, Γουέιν Σόρτερ, Εμιλού Χάρις, Μαριάν Φέιθφουλ, Τσικ Κορία, Χέρμπι Χάνκοκ και Ντανιέλ Λανουά. Ο κοστουμάτος μπασίστας Josh Lattanzi, όταν πετά τα κυριλέ και φορά τζιν και τισέρτ, ανεβαίνει στη σκηνή με τους Lemonheads, στο ξυλόφωνο και στις σπέσιαλ πληκτρικές, η Sami Stevens, με τα αιθέρια αρπέζ και τα νεραϊδίσια φωνητικά της, που εκτός Νόρας, ντύνουν τακτικά και τα πνευστά γκρουβ του John Zorn. Τραγούδια σαν προσευχές και ξόρκια για έρωτες που ξεθύμαναν ή αγάπες που κρατάνε ακόμα, σκόπιμα εμβόλιμα birdsinging κελαηδητά, μπλε Κάντιλακ και What am I to you, με το καλησπέρα σας!
Paradise, Come away with me, I’ m awake, νύχτα βελούδινη, γρέζι απίθανο, υπολογισμένα σκαμπανεβάσματα ρυθμών, Don’t want to talk about it, I Just wanna dance: Ένα καθαγιασμένο και απελευθερωτικό υπαρξιακά τραγούδι, από το τελευταίο θεϊκό άλμπουμ της, Visions, όπως και ένα απρόσμενο χιτ, το Staring at the wall, από τον ίδιο δίσκο: Devil watches every step I take / messing with the moves I’m trying to shake / Every day we do God’s little dance / Never knowing when to take a chance.
Αποχαιρετώντας μας, είπε ότι αυτή ήταν η τελευταία νύχτα της περιοδείας της, την Κυριακή το πρωί θα πετούσε για το σπίτι. Ίσως να εξηγείται έτσι και το ξεσάλωμα με τις διασκευές στον Τομ Γουέιτς (θεσπέσιο το Long way home), στη Minnie Riperton (Les Fleurs) και ένα φινάλε τέρμα τρυφερό με το Don’t know why από Jesse Harris & The Ferdinandos. Το δροσερό αεράκι, ο όγκος του Πύργου στο κέντρο της σκηνής λουσμένος χρώματα συν φυσικά τον κρυστάλλινα ανυπέρβλητο τέλειο ήχο, απογείωσαν την εμπειρία. Μια νύχτα, μυσταγωγικό βίωμα. Άνετα το χθεσινό βράδυ με τη Norah Jones περνάει και κωδικοποιείται στις καλένδες ως η συναυλία του καλοκαιριού. Άνετα!
Πηγή: athensvoice.gr