Grace Jones: Ανταπόκριση από τη συναυλία της στον Λόφο της Σάνης, στο πλαίσιο του Sani Festival.
Ξεκίνησε με το Night Clubbing και μέχρι να μας αποχαιρετήσει τήρησε κάθε στίχο του: «We’re what’s happening, we’re ice machine, we see people, brand new people, they’re something to see. Oh, isn’t it wild, walking through town, walk like a ghost, learn dances, new dances, like the nuclear bomb». Τελείωσε με το Slave To The Rhythm λυγίζοντας τη μέση α-στα-μά-τη-τα για 15 λεπτά προκειμένου το χούλα χουπ να ανεβοκατεβαίνει από την κοιλιά- πλάκα στα λυγερά, καρασέξι, τρία μέτρα πόδια της (κείμενο: Στέφανος Τσιτσόπουλος).
Και σε όλο το ενδιάμεσο λάιβ της, έσταζε ιδρώτα, γκλίτερ, ανδρογυνισμό και αφεντριλίκι. Κάτω οι σκλάβοι της χόρευαν εν εξάλλω εκστασιασμένοι/ες/α. Έτσι ήταν στο Στούντιο 54 και την παρισινή Ρετζίν; Κάπως έτσι. Ντίβα Grace, θεά Grace, λατρεία Grace, γαζέλα, ελαφίνα, σκύλα, μαύρος άγγελος, λιωμένη σοκολάτα Grace. Και τι νύχτα, γιατί από το Factory του Warhol μέχρι το Ahududu, απέναντι από το Μακεδονία Παλλάς, όταν ένα βράδυ μια δικιά μας ντραγκ ντιζέζ έσκασε ντυμένη σαν την Grace στο εξώφυλλο του Leatherette, δεν ήταν και τόσο μακρύς ο δρόμος.
Είδα πολλούς από τις ηρωικές νύχτες του νάιντις Ahududu και δεν υπάρχει άνθρωπος που να ανηφόρισε για την Grace Jones στον Λόφο της Σάνης και να μη διονυσσιάστηκε, να μη δάκρυσε από όσα άκουσε και βίωσε. Και χόρεψε φυσικά, του ξεβιδωτάν και της στραπατσαρισμένης γόβας έγινε, όταν κάλεσε τον κόσμο να σπάσει τον πάγο και να χορέψει στα γρασίδια λες και κάτω από τις φτέρνες του αναβόσβηνε φωτορυθμικό ντάνσφλορ στη Νέα Υόρκη. Εμπειρία, μέθεξη και στο ενδιάμεσο των τραγουδιών, μια μόδα, ένα στιλ και μια επίδειξη φινέτσας και υψηλής ραπτικής. Η αυτού εξοχότητα και Iconικότητα άλλαζε μάσκες, περούκες, μπέρτες, φορέματα και κοστούμια, λες και θα αμφισβητούσε κάποιος ξερόλας ή άμυαλος τον τίτλο της γκλάμορους ντίσκο πανκ ντίβας. Ντίσκο πανκ με ολίγη από υβριδικό νιου γουέιβ πασπαλισμένο με βαρύ νταμπ Καραϊβικής και τανγκό αργεντίνικα.
Η κόρη του πεντηκοστιανού αιδεσιμώτατου από την Τζαμάικα, που παράτησε τα σταυρουδάκια και τη χορωδία της εκκλησιάς, για να σαρώσει στις πασαρέλες, τα κλαμπ, τα BDSMάδικα, τις σάουνες, τα MTV, I.D, Dazed & Confused και Vogue όλου του κόσμου, ήρθε στη Θεσσαλονίκη προ-φα-νέ-στα-τα με διάθεση «απόψε θα παρτάρουμε, μωράκια μου». Και ας δεν γράφει στην ταυτότητά της πλέον πρώτη νιότη, η Grace Jones, αδάμαστη από τον χρόνο, όργωσε τη σκηνή. Εννοείται φόρεσε το βινύλ κορμάκι του Γκοτιέ. Kαι τα πρόστυχα του Issay Miyake και το αυθεντικό ασπρόμαυρο φόρεμα-αλεξίπτωτο, ζωγραφισμένο στο χέρι από τον Κιθ Χέρινγκ έβαλε, μαζί με δικτυωτά καλσόν και παραλλαγές από το καπελάδικο του Φίλιπ Τρέισι στο κεφάλι.
Στο Private Life, φόρο τιμής στους Pretenders, δάκρυσα, στο Demolition Man των Police, έτσι όπως μαστίγωνε με τις μπαγκέτες τα πιατίνια, τόλμησα να πω στη συνοδό μου, «απόψε μυρίζει μεγάλη νύχτα». Συντελέστηκε και ας μην έπαιξε το La Vie En Rose και το Victor Should Have Been -με πεθαίνει!- Jazz Musician. Σκόραρε με όλα τα υπόλοιπα, My Jamaican Guy και Pull Up to the Bumper, δυο φωνές πίσω της, ντυμένες με μπερέ εφέ παραπομπή στους Μαύρους Πανθήρες, κρατούσαν το ίσο και της έδιναν ανάσες.
Κάτω αποθέωση, στακάτα ρυθμική η ορχήστρα της και ξαφνικά χαμός, όταν παρατά τη σκηνή και καθισμένη σε θρόνο σμιλεμένο από την πλάτη του σφίχτη σεκιουριτά της, σκέτη βασίλισσα της Νουβίας on acid, τη βλέπω να περιφέρεται ανάμεσα στο κοινό, εισπράττοντας σεβασμό, αγάπη, θαυμασμό και ευγνωμοσύνη. Ξεκίνησε με το Night Clubbing. Ήταν κάθε λέξη του. Τα έπραξε όλα σωστά, μαγικά, μοιραία, ανεπανάληπτα, ήταν κάθε στίχος του, μας κούρντισε στο σωστό κλειδί, «We’re what’s happening, oh, isn’t it wild». Παράξενη, σκοτεινή, ειρωνική, ξεσηκωτική, γεμάτη υπαινιγμούς και θεϊκά κοντράλτα/μέτζο ανεβοκατεβάσματα, Grace Jones, χθες το βράδυ, στον Λόφο της Σάνης: Πιο σέξι πέθανες, πιο ντίβα λιώνεις, προσκυνήσαμε!
Πηγή: athensvoice.gr