Μετά το χαοτικό, πράσινο ξέσπασμα του “Brat”, η Charli αφήνει τα strobes για τα έγχορδα.
Η Charli μοιάζει σαν να βρίσκεται σ’ εκείνη την παράξενη στιγμή ανάμεσα σε δύο ζωές. Το Brat ήταν το πράσινο, το άγριο, το νυχτερινό ξέσπασμα μιας πόλης που ξέρει ότι δεν κοιμάται πια. Ένας δίσκος που άναψε πυρκαγιές στα club και στα timeline, που έκανε τα κορίτσια να ουρλιάζουν στο πίσω κάθισμα ενός Uber στις 5 το πρωί, και τα αγόρια να καταλάβουν -ίσως για πρώτη φορά- ότι η αληθινή ελευθερία δεν χρειάζεται ηλικίες, μόνο ρίσκο. Και τώρα; Τώρα, η Charli λέει ότι την τραβάνε οι χορδές. Όχι οι νευρώσεις, οι κυριολεκτικές: βιολιά, βιόλες, τσέλα. Ένα άγγιγμα που αφήνει την ηλεκτρονική λάμψη να λιώσει σαν κερί.
Καλεσμένη στο podcast της Gwyneth Paltrow, εκείνο το μεταμοντέρνο σαλόνι όπου οι celebrities μιλάνε για ενέργειες, καθαρμούς και μικρούς τρόπους να «σώσουν» τον εαυτό τους, η Charli χαμογέλασε όταν την ρώτησαν αν σκέφτεται κάτι πιο γυμνό, πιο βαθύ.
«Ναι. Είμαι μεγάλη φαν του Lou Reed», είπε. Φυσικά και είναι. Ο Lou Reed είναι ο πατέρας των ανθρώπων που κουβαλούν δύο πραγματικότητες: Την ψυχολογική και την αστική. Ο δρόμος και η καρδιά.
Κι εκεί αρχίζει η μεταμόρφωση: «Μου αρέσουν οι αντιθέσεις», είπε. «Το επόμενο πράγμα δεν μπορεί παρά να είναι διαφορετικό από το Brat. Αυτό είναι φυσικό». Σαν να παραδέχεται ότι κάθε δίσκος είναι ένας εαυτός που πρέπει κάποια στιγμή να πεθάνει για να μην γίνει καρικατούρα.
Τώρα πειραματίζεται με strings. «Δεν έχω δουλέψει ποτέ έτσι», λέει. Και αυτό ακούγεται σχεδόν γοητευτικό: Μια pop star που αναζητά την ησυχία μέσα στον θόρυβο που η ίδια δημιούργησε. Μια γυναίκα που δηλώνει δημοσίως ότι το επόμενο άλμπουμ «μπορεί να είναι αποτυχία και είμαι ok με αυτό».
Παράλληλα, γράφει μουσική για τη Wuthering Heights της Emerald Fennell, την πιο πυρετική ιστορία αγάπης της αγγλικής λογοτεχνίας, εκείνη που μοιάζει με θυελλώδη φλόγα στ’ απότομα υψίπεδα. Και συνεργάζεται με τον Jack Antonoff για το Mother Mary της A24, ένα φιλμ που πιθανότατα θα μυρίζει θρησκεία, ποπ κουλτούρα και πληγωμένη αγνότητα.
Άρα, η Charli δεν «μετακινείται» απλώς. Μεταμορφώνεται. Από cyber-pop βασίλισσα σε μια συνθέτρια που κοιτάζει ευθεία το συναίσθημα χωρίς να το σιδερώνει, χωρίς να το ντύνει με cyber-φώτα.
Ίσως ο επόμενος δίσκος της να μην κάνει για club. Μπορεί να μην γίνει meme. Μπορεί όντως να είναι «flop». Αλλά θα έχει κάτι που λείπει όλο και περισσότερο στις μέρες μας:
Θάρρος.
Πηγή: avopolis.gr