Βράδυ στο Άμστερνταμ, και η Billie Eilish ανεβαίνει στη σκηνή του Ziggo Dome ντυμένη όπως πάντα σαν να είχε βγει από κάποιο μεταμοντέρνο όνειρο ή εφιάλτη, κανείς δεν μπορεί να αποφασίσει πια. Η ατμόσφαιρα είναι ήδη φορτισμένη, τα φώτα χαμηλωμένα, και το κοινό μοιάζει να κρατά την ανάσα του, περιμένοντας το επόμενο χτύπημα από το νέο της άλμπουμ Hit Me Hard And Soft.
Και τότε, χωρίς καμία προειδοποίηση, εκεί που όλοι περίμεναν κάποιο ακόμα ηλεκτρονικό beat, εκείνη ξεκίνησε να παίζει τις πρώτες νότες του “Creep”. Ναι, αυτό το “Creep”. Το πιο ευάλωτο, αυτοαναφορικό, σχεδόν επικίνδυνα ειλικρινές τραγούδι των Radiohead, από εκείνη τη μακρινή, γκρίζα δεκαετία του ’90.
Η φωνή της Billie αγκάλιασε τη μελωδία με έναν σχεδόν παιδικό πόνο. Όχι μίμηση, μα μια μετάγγιση ψυχής. Ήταν μια συγκινητική υπόκλιση σ’ ένα κομμάτι-φάντασμα, που κουβαλάει την εφηβική αμηχανία, το αίσθημα του “δεν ανήκω εδώ”, την καταραμένη ανάγκη για αναγνώριση.
Το κοινό βούτηξε μαζί της. Στην αρχή, με λίγες φωνές ενθουσιασμού. Χωρίς πολλά χειροκροτήματα. Σαν να παρακολουθούσε μια εξομολόγηση που δεν προοριζόταν για τα αυτιά του.
Κάποια χρόνια πριν, ο Thom Yorke είχε πει για εκείνη: «Nobody’s telling her what to do». Και φήμες λένε πως, backstage σε κάποιο live, της είχε ψιθυρίσει με εκείνο το βλέμμα του διαρκώς αγανακτισμένου προφήτη: «You’re the only one doing anything fucking interesting nowadays».
Εκείνο το βράδυ στο Άμστερνταμ, επιβεβαιώθηκε.
Παρακολουθήστε πλάνα που τράβηξαν οι fans από την εμφάνιση του “Creep” παρακάτω: