«Κι όπως ζυγώνει η επέτειος του “ΟΧΙ”, λέω ο Έλληνας γούστο που το ‘χει…» έγραφε ο Νιόνιος τον Οκτώβρη του 1986.
Παραμένοντας σταθερά στον «αστερισμό» του Διονύση Σαββόπουλου, στεκόμαστε σήμερα στο θρυλικό «Ζήτω» ή «Ζητώ το ελληνικό τραγούδι», που αποτέλεσε αναμφίβολα μια από τις τομές της δημόσιας, ελληνικής τηλεόρασης (κείμενο: Θανάσης Γιώγλου).
Στη σειρά που προβλήθηκε από τις 11 Οκτωβρίου 1986, μέχρι το καλοκαίρι του 1987 με παρουσιαστή τον Διονύση Σαββόπουλο, συγκεντρώθηκαν κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού (και όχι μόνο), πραγματοποιώντας απρόβλεπτες συμπράξεις και ξεχωριστές ζωντανές ηχογραφήσεις.
Συμπαρουσιαστές του Σαββόπουλου, στα τριάντα επεισόδια της σειράς, ήταν ο Γιώργος Κοντογιάννης, ο Σωτήρης Κακίσης, η Αντζελίνα Καλογεροπούλου και ο Σταμάτης Φασουλής.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1987 κυκλοφόρησε από τη Minos κι ένας διπλός δίσκος με τη συμμετοχή πολλών από τους καλλιτέχνες που πέρασαν από τις 30 εκπομπές…
Μαζί με τις επανεκτελέσεις των τραγουδιών του Σαββόπουλου, αλλά και άλλων δημιουργών, στους δυο δίσκους βρήκαν θέση κάποια καινούργια τραγούδια του Νιόνιου, που γράφτηκαν αποκλειστικά για τις ανάγκες της σειράς, όπως ήταν το εναρκτήριο τραγούδι-σήμα της εκπομπής, το «Όλα τα κέντρα ανοίγουν πάλι», το «Περαστικά Λουκιανέ» (για τον Λουκιανό Κηλαηδόνη), το τραγούδι «Για τον Κουν» κι ένα νοσταλγικό βαλσάκι «Για το “Όχι”», που γράφτηκε ειδικά για την τελευταία εκπομπή του Οκτώβρη του 1986…
Είναι φθινόπωρο, φθινοπωράκι
λάμπω με το άστρο μου σαν προσκοπάκι
κι όπως ζυγώνει η επέτειος του «ΟΧΙ»,
λέω ο Έλληνας γούστο που το ‘χει.
Όταν αντί να πατά τον πλαϊνό του
ξάφνου εκεί δα ξεπερνά τον εαυτό του
έτσι κι εγώ τους εχθρούς μου σχωρνάω,
πλένομαι ντύνομαι και τραγουδάω.
Φίλοι παλιοί που τώρα δε μιλιόμαστε
κι όμως κρυφά πονούμε κι αγαπιόμαστε.
Τι κρύβουν τα ρεφραίν μας και μαλώσαμε
πόσες γενιές παιδιών θα μεγαλώσαμε.
Πέφτει το σούρουπο πέφτουν τα φύλλα,
η Ελληνότητα έχει μια βίδα
κι αν στον εμφύλιο σερνόταν σαν δούλα
στην κατοχή ήταν λυμένη ψυχούλα.
Οι Αριστεροί μα και οι άλλοι επίσης
αντισταθήκαν, δε φέρω αντιρρήσεις.
Τέλος τα μούντζωσαν, κονομηθήκαν
και με τους δίσκους μας εξελιχθήκαν.
Φίλοι παλιοί που τώρα δε μιλιόμαστε
μία είναι η τέχνη που αφιερωνόμαστε.
Πλάι στους Ρωμιούς μας διάλεξε να ζήσουμε,
το άλλοθι της πόλης τους να υπερασπίσουμε.
Αχ, όταν παντρεύτηκα στην εκκλησία
μέρα του «ΟΧΙ» με δικτατορία,
είπα το «Ναι» σαν συνθέτης που ελπίζει
σ’ ό,τι απ’ αυτές τις γραμμές ξεχειλίζει.
Ζουν κι οι συνθέτες επίσημες φάσεις,
στάσεις, μυστήρια και παρελάσεις
και επιστρέφοντας οι ποιή-ποιούνε,
τον Ελληνόκοσμο ψυχαγωγούνε.
Φίλοι παλιοί που τώρα δε μιλιόμαστε
κι όμως κρυφά πονούμε κι αγαπιόμαστε.
Ό, τι απεδείχθη γέρικο δε γέρασε
ζει στο κοινό μας άσμα μας ξεπέρασε.
-Φωτογραφία Διονύση Σαββόπουλου: Θοδωρής Χαϊκάλης
Πηγή: ogdoo.gr