Ο Μick Ralphs, ο κιθαρίστας που άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του με τους Mott The Hoople και τους Bad Company, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών. Ένας σπουδαίος μουσικός, ένας διακριτικός ήρωας της βρετανικής ροκ, που προτίμησε πάντα τη δύναμη του ήχου από τη λάμψη της εικόνας.
Ο frontman των Bad Company, Paul Rodgers, μίλησε με λόγια που ραγίζουν: «Η καρδιά μου ράγισε. Ο Mick ήταν φίλος, σύντροφος στη σύνθεση, κιθαρίστας με ευφυΐα, βάθος και το καλύτερο χιούμορ. Την τελευταία φορά που μιλήσαμε, γελάσαμε. Δεν θα είναι η τελευταία». Και συμπλήρωσε: «Εύχομαι παρηγοριά σε όσους τον αγάπησαν, και πάνω απ’ όλους στην αγαπημένη του, τη Susie. Θα σε δω στον παράδεισο, φίλε μου».
Ο Simon Kirke, ντράμερ των Bad Company, τον αποχαιρέτησε απλά: «Ήταν ένας αγαπημένος φίλος, εξαιρετικός τραγουδοποιός και μοναδικός κιθαρίστας. Θα μας λείψει βαθιά».
Ο Mick Ralphs γεννήθηκε το 1944 στο Stoke Lacy, ένα ήσυχο χωριό της Αγγλίας, και άγγιξε για πρώτη φορά κιθάρα μετά από ένα κομμάτι που άκουσε στο Radio Luxembourg: το “Green Onions” των Booker T. and the M.G.’s. Ήταν το “βρώμικο” riff εκείνης της σύνθεσης που τον ξεσήκωσε. «Το άκουσα και είπα: Ναι, αυτό μ’ αρέσει. Αυτό θέλω να κάνω», είχε πει.
Σε ηλικία 22 ετών, εντάχθηκε στους Doc Thomas Group, που αργότερα έγιναν οι θρυλικοί Mott The Hoople. Όταν το 1973 αποχώρησε, το έκανε για να συνδημιουργήσει ένα νέο κεφάλαιο της ροκ ιστορίας: Τους Bad Company. Το πρώτο τους single, “Can’t Get Enough”, μπήκε στο Top 10 των Η.Π.Α. κι εκείνος το θυμόταν με απορία: «Μου φαινόταν απλώς ένα τραγούδι με τρεις συγχορδίες. Μόνο όταν μπήκε η φωνή του Paul, απέκτησε ψυχή».
Πολυπλατινένες επιτυχίες, αμέτρητες συναυλίες και περιοδείες. Στα ’80s έπαιξε με τον David Gilmour. Επέστρεφε συχνά στους Bad Company, και το 2016, λίγο πριν το εγκεφαλικό που τον καθήλωσε, έπαιξε για τελευταία φορά στη σκηνή, στο O2 Arena του Λονδίνου.
Σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις, όταν του ζητήθηκε να βαθμολογήσει τον εαυτό του ως κιθαρίστα από το 1 έως το 10, εκείνος απάντησε με το γνώριμο χαμόγελό του: «Μείον είκοσι. Δεν σκέφτομαι έτσι. Παίζω ό,τι χρειάζεται το τραγούδι, όχι ό,τι θέλω εγώ για να ξεχωρίσω».
Έφυγε ταπεινά, όπως έζησε. Άφησε πίσω του τη σύντροφό του, Susie, τα δύο του παιδιά και τρία θετά παιδιά και έναν ήχο που δεν θα σιγήσει ποτέ.
Πηγή: avopolis.gr