Με 88 χρόνια ζωής και εξίσου παθιασμένης δημιουργίας, ο Eddie Palmieri έφυγε αφήνοντας πίσω του μια δισκογραφία-σχολείο και μια σκηνή που ακόμα χρωστάει στον παλμό του.
Ο Eddie Palmieri, πιανίστας, συνθέτης και μαέστρος ορχήστρας, του οποίου η συμβολή στην afro-carribean μουσική συνέβαλε καθοριστικά στη χρυσή εποχή της salsa στη Νέα Υόρκη, και του οποίου η πολυσχιδής καριέρα τον κατέστησε έναν από τους σπουδαιότερους μουσικούς οραματιστές του 20ού αιώνα, αλλά και από τους πιο εκρηκτικούς performers, έφυγε από τη ζωή την Τετάρτη, στο σπίτι του στο Χάκενσακ του Νιου Τζέρσεϊ. Ήταν 88 ετών.
Τον θάνατό του επιβεβαίωσε η μικρότερη κόρη του, Gabriela Palmieri, σημειώνοντας πως επήλθε έπειτα από «παρατεταμένη ασθένεια».
Από τη στιγμή που ίδρυσε την πρώτη του σταθερή μπάντα, το οκταμελές σχήμα La Perfecta, το 1961, ο Palmieri ηγήθηκε πολλών από τις στιλιστικές στροφές και δημιουργικές εκρήξεις της λατινοαμερικανικής μουσικής. Το συγκρότημά του εισήγαγε νέες δόσεις λιτότητας και jazz επιρροών στη σκηνή του mambo, η οποία τότε άρχιζε να ξεφουσκώνει μετά την μεταπολεμική της άνθιση, θέτοντας ταυτόχρονα τα θεμέλια για αυτό που αργότερα θα ονομαζόταν salsa. Από εκεί και πέρα, δεν σταμάτησε ποτέ να καινοτομεί.
Στη δεκαετία του ’70, ο Eddie Palmieri έσυρε τη salsa έξω από τα σύνορά της και την έβαλε σε ζωντανό διάλογο με την jazz, το rock, το funk, ακόμα και με τη σύγχρονη κλασική μουσική, μέσα από μια σειρά πολυβραβευμένων άλμπουμ όπως τα Vamonos Pa’l Monte και The Sun of Latin Music, αλλά και με το fusion σχήμα Harlem River Drive.
Εκείνη την περίοδο συνεργάστηκε με κορυφαίους μουσικούς της jazz σκηνής (ανάμεσά τους οι Cal Tjader, Brian Lynch και Donald Harrison) βάζοντας τη δική του φλογερή υπογραφή σε ό,τι αργότερα θα ονομαζόταν Latin jazz. Ο Palmieri δεν έβλεπε είδη, έβλεπε παλμό: μια διαρκή συνάντηση ρυθμών, καταβολών και ανήσυχων πνευμάτων, που μεταμόρφωνε κάθε σκηνή στην οποία ανέβαινε σε τελετουργία.
Ο ίδιος ο Palmieri δεν συμπάθησε ποτέ τη λέξη “salsa”. Προτιμούσε να μιλά για τη μουσική του μέσα από τις ρίζες της: «Αφρο-Κουβανέζικη» είχε πει σε μια συνέντευξή του στο Smithsonian Oral History Project το 2012. Με τη συμμετοχή Πορτορικανών και Nuyoricans όπως ο ίδιος, η μουσική αυτή έγινε Afro-Caribbean. «Και τώρα», πρόσθεσε, «είναι Afro-world».
Μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Eddie Palmieri είχε αναδειχθεί σε έναν εμβληματικό statesman, τόσο της jazz όσο και της αφρολατινοαμερικανικής μουσικής. Το 2013 τιμήθηκε ως Jazz Master από το National Endowment for the Arts, ενώ έλαβε και το Βραβείο Συνολικής Προσφοράς στα Latin Grammys.
Παρότι δεν ολοκλήρωσε ποτέ το λύκειο, υπήρξε ένας αστείρευτα περίεργος και βαθιά στοχαστικός άνθρωπος. Αντιμετώπιζε την καθοδήγηση μιας μπάντας τόσο ως τέχνη όσο και ως επιστήμη, ειδικά μετά την ενασχόλησή του με το Σύστημα Schillinger σύνθεσης στα τέλη των ’60s. «Ό,τι είχα μάθει ενστικτωδώς, γιατί κάτι λειτουργεί, γιατί σε συγκινεί, τώρα το κατανοούσα επιστημονικά», εξήγησε στο Smithsonian. «Έχει να κάνει με την περιστροφική ενέργεια. Με την ένταση και την αντίσταση».
Ο Palmieri δεν ήταν απλώς ένας μαέστρος. Ήταν ένας εφευρέτης του παλμού.
Πηγή: avopolis.gr