Στην αγαπημένη μας πόλη που τα πάντα γίνονται content και τα ονόματα είναι hashtags, ένα σχήμα χωρίς πρόσωπο, χωρίς πατρίδα, χωρίς timeline σκάει σαν glitch σε σάπιο stream. Το λένε Dim Goblin και δεν σου ζητά να τους αναγνωρίσεις. Το μόνο που θέλει είναι να στήσεις αυτί.
Το πρώτο τους άλμπουμ λέγεται Cakes. Αλλά μην ξεγελιέσαι. Δεν είναι γλυκό. Είναι πικρό ζάχαρο με υπόκωφο μπάσο, είναι λούπες που μοιάζουν με λανθασμένες μνήμες, είναι beatmaking σαν τελετουργικό κοπής και ραφής σε χασάπικο των beats, ακριβώς όπως θα το ήθελε ο MF Doom, αν ξαναγεννιόταν κάπου ανάμεσα στο Μεταξουργείο και το Adult Swim.
Στις φλέβες του Cakes κυλάει η παράνοια του Madlib, η νοσταλγία του J Dilla, αλλά και μια pop culture ευστροφία που δεν ψάχνει να εντυπωσιάσει, απλώς υπονομεύει. Ναι, υπάρχουν και αρκετοί ράπερ εκεί μέσα, θα βρεις όλες τις αναφορές αν ψάξεις στο Bandcamp. Αναφορές είπα; Μάλλον, διαστρεβλώσεις, καταβολές από τηλεοπτικά trash, soundtrack από παιδικά VHS, meme-λογία και αρχαιολογία σε ψηφιακή μορφή. Όλα μέσα στο μίξερ, όλα γίνονται ρυθμός.
Και πίσω απ’ όλα αυτά ένας γνώριμος μουσικός της ελληνικής σκηνής, αυτή τη φορά σαν μάγος παραγωγός, χωρίς την περσόνα, χωρίς την αναγνωρίσιμη φωνή. Ένα σκηνικό πιο κοντά στον ήχο του υπόγειου παρά στον ήλιο. Μια hip-hop αλχημεία, που δεν ζητάει να ανέβει στις πλατφόρμες αλλά να καεί σαν χαρτί και να μυρίσει.
Αν ο Dim Goblin ήταν χαρακτήρας σε κόμικ, θα ήταν ο αντι-ήρωας που δημιουργεί τοξικά beats στο υπόγειο ενός abandoned arcade dungeon. Και πράγματι, κάπως έτσι συστήνεται «Dim Goblin is a geek turned supervillain who creates enhanced Cakes that will make everyone grotesque, geekish, horrific… like him. It’s his revenge plan. Will he succeed?». Τρομερή η αφήγηση πίσω από τα breaks, και το origin story πίσω από τη μάσκα: ένας nerd που είδε τον κόσμο να τον γελοιοποιεί, και αποφάσισε να επιστρέψει τον ήχο της γελοιότητας πίσω, φιλτραρισμένο μέσα από beat tape horror και τραυλό looping. Το Cakes είναι το όπλο του. Και το πρώτο κεφάλαιο μιας εκδίκησης που θα σε κάνει να κουνάς το κεφάλι χωρίς να ξέρεις γιατί.
Το Cakes δεν κυκλοφόρησε, εμφανίστηκε. Από το πουθενά. Σαν demo κασέτα ξεχασμένη σε λεωφορείο της γραμμής 666. Και οι Dim Goblin δεν θέλουν να ξέρεις ποιοι είναι. Θέλουν να θυμάσαι τι σε έκανε να κολλήσεις όταν το άκουσες: Σαν μια φωνή που μοιάζει ηχογραφημένη από τη σκιά σου.
Πηγή: avopolis.gr