Το turbo είναι μία από τις σπουδαιότερες ανακαλύψεις στο κόσμο της αυτοκινητοβιομηχανίας. Χάρη σε αυτό, πλέον 1.000 κ.εκ. σύνολα αποδίδουν 150 ίππους, κρατώντας το βάρος χαμηλά, αλλά και την κατανάλωση. Πλέον, σχεδόν δεν νοείται νέο αυτοκίνητο χωρίς να έχει turbo, είτε μιλάμε για σπορ σύνολο, είτε για καθημερινό, είτε για σεντάν, είτε για SUV. Ποιός όμως το έφερε στη γραμμή παραγωγής;
Η υπερσυμπίεση υπάρχει σχεδόν τόσο καιρό όσο και ο ίδιος ο κινητήρας εσωτερικής καύσης, αλλά χρειάστηκαν δεκαετίες για να τοποθετήσει κάποιος ένα turbo σε έναν κινητήρα επιβατικών αυτοκινήτων μαζικής παραγωγής. Παρόλο που χρησιμοποιούνταν ευρέως σε κινητήρες αεροσκαφών για δεκαετίες, το μέγεθος των πρώτων turbo, τα καθιστούσε αρκετά μη πρακτικά για χρήση σε αυτοκίνητα. Ωστόσο, τα προφανή οφέλη της υπερσυμπίεσης σήμαιναν ότι θα ήταν μόνο θέμα χρόνου πριν βρουν τελικά θέση κάτω από το καπό ενός αυτοκινήτου.
Αν μαντεύατε τα πρώτα αυτοκίνητα που είχαν turbo κινητήρες, λογικά θα σκεφτόσασταν κλασικά αυτοκίνητα που κατασκευάστηκαν στην Ευρώπη. Στην πραγματικότητα, πολλά από τα πρώτα αυτοκίνητα με turbo ήταν ευρωπαϊκά αυτοκίνητα όπως η Porsche 930, το Saab 99 Turbo και η BMW 2002 Turbo.
Ωστόσο, το πρώτο αυτοκίνητο με εργοστασιακό turbo στην ιστορία, γεννήθηκε στις Η.Π.Α. Το 1962, η General Motors (στην οποία ανήκε η Oldsmobile) αποφάσισε ότι ο 3,5 λίτρων V8 κάτω από το καπό του Oldsmobile Cutlass απλά δεν είχε αρκετή ισχύ. Αντί να στραφεί στο οπλοστάσιο των μικρών και μεγάλων V8 της GM, η Oldsmobile αποφάσισε να κάνει αυτό που κανείς άλλος δεν είχε κάνει πριν. Σε συνεργασία με τον κατασκευαστή βιομηχανικών τούρμπο Garrett, η Oldsmobile δημιούργησε το πλέον θρυλικό μοντέλο JetFire V8 το 1962. Ήταν διαθέσιμος, ως προαιρετικό πακέτο στο F-85 Cutlass την ίδια χρονιά, με το σύνολο των 3.500 κ.εκ. να αποδίδει 215 ίππους (40% παραπάνω από την ατμοσφαιρική έκδοση) και να έχει τελική ταχύτητα 177 χλμ./ώρα.
Η τοποθέτηση υπερσυμπιεστή σε ένα αυτοκίνητο μαζικής παραγωγής παρουσίασε τεράστιες προκλήσεις για τους μηχανικούς τη δεκαετία του ’60. Ο κινητήρας JetFire είχε λόγο συμπίεσης 10,25:1 οπότε χτυπούσε πολύ εύκολα πειράκια. Η Oldsmobile ξεπέρασε αυτό το πρόβλημα χρησιμοποιώντας ένα σύστημα ψεκασμού «υγρού Turbo-Rocket» στους κυλίνδρους. Το συγκεκριμένο ουσιαστικά ψέκαζε ένα μείγμα νερού και μεθανόλης στον θάλαμο καύσης για να διατηρεί τα πράγματα δροσερά και σταθερά.
Παρόλο που ο JetFire έκανε το Cutlass αισθητά πιο γρήγορο από τον ατμοσφαιρικό δίδυμο κινητήρα του, δεν έγινε ποτέ δημοφιλές στο κοινό. Ένας από τους λόγους ήταν η τιμή του καθώς η προμήθεια των 300 δολαρίων για το turbo, ήταν αστρονομική το 1962, παρεμποδίζοντας σοβαρά την εμπορική του βιωσιμότητα. Το σύνολο δεν ήταν και πολύ αξιόπιστο, και το σύστημα ψεκασμού Turbo-Rocket Fluid αποδείχθηκε μη πρακτικό. Λιγότερες από 4.000 μονάδες πουλήθηκαν ποτέ και η Oldsmobile το σταμάτησε μετά από μόλις ένα χρόνο ύπαρξης.
Παρόλο που το JetFire απέτυχε στην αγορά, η αυτοκινητοβιομηχανία δεν χρειάστηκε πολύ χρόνος για να καταλάβει τις ανεκμετάλλευτες δυνατότητες του υπερσυμπιεστή. Το 1965, κυκλοφόρησε στην αγορά το δεύτερο αυτοκίνητο μαζικής παραγωγής με υπερσυμπιεστή. Αν και θα περίμενε κανείς ότι θα ήταν ένα από τα ευρωπαϊκά σπορ αυτοκίνητα που αναφέραμε νωρίτερα, αυτό το όχημα ήταν στην πραγματικότητα ένα αμερικανικό 4×4. Το International Harvester Scout ήταν διαθέσιμο με έναν υπερτροφοδοτούμενο τετρακύλινδρο κινητήρα 2,5 λίτρων από το 1965 έως το 1967. Απέδιδε περίπου 110 ίππους, 20 περισσότερους από την ατμοσφαιρική έκδοση του ίδιου κινητήρα. Το πιο σημαντικό ωστόσο, ήταν ότι μπορούσε να τα κάνει όλα αυτά με κανονική βενζίνη.
Πηγή: zougla.gr