Μία σπονδή για τις ψυχές που χάθηκαν στα Τέμπη.
Ο καλλιτεχνικός κόσμος δεν μπορεί παρά να συμμετέχει στο πένθος για την αδιανόητη τραγωδία στα Τέμπη και να καταθέτει με τον δικό του τρόπο αυτή του τη θλίψη.
Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων και ο Ανδρέας Κατσιγιάννης συναντήθηκαν και μη μπορώντας να μιλήσουν για αυτά που δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσουν, ο ένας με το μολύβι, ο άλλος με το πιάνο εξέφρασαν με την τέχνη τους τον πόνο που έχουμε όλοι ανάγκη να μοιραστούμε.
Ο συνθέτης Ανδρέας Κατσιγιάννης σημειώνει:
«Αυτές τις μέρες του κακού βρεθήκαμε με τον Γιώργη -Λουδοβίκο των Ανωγείων- στο στούντιο μου εδώ στο Βόλο. Βουβοί, σιωπηλοί, σχεδόν χαμένοι, δεν καταφέραμε πολλά.
Κάθισα στο Πιάνο, ο Γιώργης πήρε ένα μολυβί και έγραψε αυτές τις λέξεις.
Άνοιξα το μικρόφωνο και τον άκουγα να διαβάζει.
Δεν είναι τίποτα, είναι 2 λέξεις, 2 νότες, δεν μπορούν να κάνουν κάτι, παρά να στέκονται δίπλα στην Μάνα που περιμένει στον Σταθμό.»
Τα λόγια του Λουδοβίκου των Ανωγείων και τη μουσική του Ανδρέα Κατσιγιάννη επένδυσε με εικόνα ο Γρηγόρης Χατζάκης σε ένα εξαιρετικό video animation.
«Η Μάνα περιμένει στον σταθμό»
Ισόβια στιγμή κρατούμενη,
πάνω στις ράγες καρφωμένη χωρίς διαφυγή στο παρελθόν,
ένα παρόν αιώνιο θα μένει,
μια λέξη μονοσύλλαβη κραυγή.
Που κάθε στόμα στον αέρα θα τη στέλνει.
Παράλληλες γραμμές και τραίνο αόρατο που κουβαλά καλόγνωμες ψυχές στον Άδη.
Η μάνα περιμένει στο σταθμό, μετέωρο το χέρι της αφήνει και το χάδι.
Ποίηση-Ερμηνεία: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Μουσική: Ανδρέας Κατσιγιάννης
Video: Γρηγόρης Χατζάκης
Πηγή: ogdoo.gr