Οι PVA επιστρέφουν με ένα νέο κομμάτι γεμάτο βιομηχανικό ρυθμό, ατονική ένταση και μουσική για όταν όλα μέσα σου βράζουν.
Κάποια κομμάτια τα ακούς για να ξεχαστείς και άλλα που τα ακούς για να θυμηθείς πόσο θυμωμένος είσαι. Το νέο τραγούδι των PVA ανήκει ξεκάθαρα στη δεύτερη κατηγορία. Είναι μουσική για εκείνες τις μέρες που το σώμα δουλεύει (σχεδόν) αυτόματα, το μυαλό γυρίζει σε κύκλους και ο κόσμος μοιάζει κολλημένος σε ένα loop οργής χωρίς έξοδο κινδύνου.
Όπως λένε οι ίδιοι, στόχος τους ήταν «μια πιο ώριμη εκτέλεση του γνώριμου industrial post-club χάους» τους: Μηχανική επανάληψη, οργανικά samples, παλλόμενος θόρυβος. Χωρίς καμία μελωδία για να πιαστείς, αλλά μόνο με έναν ρυθμό για να αντέξεις. Ένα ατονικό τοπίο με βιομηχανική καρδιά και φωνητικά-μαντρα που δεν υπόσχονται λύτρωση, αλλά σου ψιθυρίζουν να “προσευχηθείς” μήπως και φύγει αυτό το αίσθημα του εγκλωβισμού.
Οι PVA, από το Λονδίνο, εδώ και χρόνια κινούνται στο μεταίχμιο post-punk, electronic και club κουλτούρας, με έναν ήχο που μοιάζει να γεννήθηκε ανάμεσα σε warehouse parties και σκοτεινά live venues. Δεν τους ενδιέφερε ποτέ η καθαρότητα, τους αφορά η τριβή. Και στο νέο τους κομμάτι, η τριβή αυτή μεταφέρεται κυρίως στα τύμπανα.
«Ήταν σημαντικό για εμάς να δούμε πόσο μακριά μπορούμε να σπρώξουμε ένα ακουστικό drum kit μέσα σε έναν post-club κόσμο», εξηγούν. Τα synth μπάσα πέρασαν μέσα από τεράστιους ενισχυτές, σε άδειους, σπηλαιώδεις χώρους, για να χτιστεί βάθος κάτω από τα άμεσα, σχεδόν προκλητικά φωνητικά. Δεν είναι τυχαίο ότι το συγκρότημα το χαρακτηρίζει ως το πιο “road-tested” τραγούδι του επερχόμενου άλμπουμ τους: έχει παιχτεί, έχει ιδρώσει, έχει δοκιμαστεί μπροστά σε σώματα που κινούνται περισσότερο από ένστικτο παρά από χαρά.
Το αποτέλεσμα είναι μια δύσκολη χορευτική πορεία χωρίς ωραιοποιήσεις. Ατονική απέχθεια, βουτιά στον ήχο, επανάληψη. Ένα κομμάτι που δεν σε ηρεμεί, αλλά σου κάνει παρέα στον θυμό σου. Και ίσως αυτό, μέσα σε έναν κόσμο που απαιτεί συνεχώς να είμαστε “καλά”, να είναι τελικά η πιο ειλικρινής μορφή παρηγοριάς.