Μια μπάντα που ξεκίνησε από τα υπόγεια του post-punk και σήμερα χτίζει τον δικό της μύθο, ένα κομμάτι τη φορά.
Ήταν σχεδόν αναμενόμενο ότι κάποια στιγμή οι DEADLETTER θα σταματούσαν να τρέχουν σαν κυνηγημένοι μέσα στο ίδιο τους το θόρυβο και θα άφηναν έναν καινούριο, πιο ύπουλο παλμό να τους παρασύρει. Η ανακοίνωση του δεύτερου άλμπουμ τους, Existence Is Bliss (27 Φεβρουαρίου 2026, So Recordings), έσκασε σαν μια ωραία είδηση σε μια παράξενη στιγμή που πιάνεις τον εαυτό σου να γελάει ενώ όλα γύρω σου πάνε κατά διαόλου. Ακριβώς εκεί, λοιπόν, στην άκρη της άρνησης, στον μεταίχμιο πριν καταρρεύσει η πραγματικότητα, εκεί, λένε, πως γράφτηκε το νέο τους υλικό.
Το πρώτο single, “To The Brim”, είναι απλώς μια πρόγευση. Μια μαχαιριά με λεπίδα post-punk, λαβή funk, και την γυαλάδα της pop. Το τραγούδι μιλά για τη σιωπηλή εξάντληση που αφήνει πίσω της η κάθε άρνηση, η άρνηση του τέλους, του εαυτού, του κόσμου που μας καταπίνει με αργές κινήσεις. «Θέλαμε ένα νέο ξεκίνημα», λέει η μπάντα. «Ίσως ως αντίδραση σε αυτή την άρνηση». Και πράγματι, ακούγοντας το κομμάτι, νιώθεις την μπάντα να τινάζει από πάνω της τα στεγνά ρούχα του παλιού εαυτού και να βουτάει σε νερά πιο σκοτεινά, πιο παιχνιδιάρικα, πιο επικίνδυνα.
Ποιοί είναι όμως οι DEADLETTER;
Ένα παιδί του Leeds που μεγάλωσε μέσα σε industrial καμίνια, πυκνές pub συζητήσεις, και πολιτικές νευρώσεις. Αυτός είναι ο frontman Zac Lawrence. Mαζί του μια εξάδα που θυμίζει περισσότερο αρτίστικη κολλεκτίβα παρά παραδοσιακή μπάντα: Σαξόφωνα που μοιράζουν παράπονα στις 3 το πρωί, ένα μπάσο που κουβαλάει τον θυμό της καθημερινότητας σε ρυθμό vintage Factory, κρουστά που χτυπούν σαν την καρδιά της πόλης. Από το εξαιρετικό ντεμπούτο τους Hysterical Strength (2024) έδειξαν ότι δεν ενδιαφέρονται για μουσικά σύνορα, κοινωνικά, ηχητικά, πολιτικά. Μιλούν για όλα όσα απωθούμε: Κοινωνική παρακμή, προσωπικές αυταπάτες, τη γελοιότητα της σύγχρονης ζωής. Και το κάνουν με εκείνο το ύφος του ανθρώπου που γελάει πικρά πριν πει την αλήθεια.
Με το Existence Is Bliss σίγουρα δεν έχουν και ελπίζουμε να μην προσπαθούν να αποδείξουν κάτι. Προσπαθούν να επιβιώσουν με τρόπο όμορφο, συχνά άβολο, πάντα αληθινό. Και εάν το “To The Brim” είναι η πρώτη πόρτα που ανοίγουν, τότε η συνέχεια υπόσχεται έναν ολόκληρο λαβύρινθο από παγιδευμένη ενέργεια, λεπτοδουλεμένες υφές και εκείνο το γνώριμο συναίσθημα ότι κάτι αλλάζει πριν καν προλάβουμε να το καταλάβουμε. Κι ίσως αυτό να είναι τελικά η ευδαιμονία της ύπαρξης: Να βρίσκεις μουσική που σε κοιτάει βαθιά στα μάτια και δεν σε αφήνει να κρυφτείς.