Με φωνή από βελούδο και τραγούδια που θυμίζουν βροχερές νύχτες στο Πόρτλαντ, ο Searows (Alec Duckart) έχει γίνει μία από τις πιο αναγνωρίσιμες νέες παρουσίες της σύγχρονης indie melancholia.
Ο Alec Duckart, γνωστός ως Searows, είναι από εκείνες τις σπάνιες φωνές που μοιάζουν να τραγουδούν κατευθείαν στις πληγές και να τις γαληνεύουν. Με καταγωγή από το Πόρτλαντ, ένα μέρος όπου η βροχή λειτουργεί σαν μόνιμο ηχητικό τοπίο, ο Searows βρήκε από παιδί παρηγοριά στη μελαγχολική μουσική, αφού από τα εννέα του άρχισε να τη νιώθει, και στα εφηβικά του χρόνια άρχισε να τη γράφει. Οι πρώτες του επίσημες κυκλοφορίες ήρθαν το 2022, ενώ το 2023 παρουσίασε το End of the World, ένα EP που τον έβαλε στον χάρτη της νέας γενιάς των “ευγενών θλιμμένων”, δίπλα σε καλλιτέχνες όπως οι Bon Iver, Sufjan Stevens, Phoebe Bridgers και Ethel Cain, την οποία αργότερα συνόδευσε και σε περιοδεία.
Ο Searows γράφει τραγούδια που λειτουργούν σαν “νανουρίσματα της κατάθλιψης”: Απαλά, σχεδόν βελούδινα, αλλά φορτωμένα με έναν υπόγειο πόνο που δεν φωνάζει ποτέ, μόνο σε αγγίζει. Οι θεματικές του περιστρέφονται γύρω από την αγάπη, τις ταυτότητες που δοκιμάζονται, τις σχέσεις που τρίζουν όλο και περισσότερο και τον καθημερινό αγώνα του να υπάρχεις. Στις ζωντανές του εμφανίσεις, η μουσική του απλώνεται στο κοινό σαν λεπτό, καταπραϋντικό πέπλο, μια μικρή τελετουργία σύνδεσης, όπου οι άνθρωποι νιώθουν ότι κάποιος τους βλέπει πραγματικά, ίσως για πρώτη φορά.
Το νέο του κομμάτι “Photograph of a Cyclone”, είναι προάγγελος του επερχόμενου άλμπουμ του Death in the Business of Whaling, που αναμένεται στις 23 Ιανουαρίου 2026 από τη Last Recordings On Earth. Το τραγούδι συνοδεύεται από ένα ατμοσφαιρικό βίντεο σε σκηνοθεσία της Marlowe Ostara. Ανάμεσα στους θαυμαστές του Alec Duckart συγκαταλέγονται η Ethel Cain, η Gracie Abrams και ο Robin Pecknold, ενώ στην παραγωγή συνεργάστηκε με τον Trevor Spencer (Father John Misty, Beach House, Mary Lattimore), διευρύνοντας ακόμα περισσότερο τον δημιουργικό του ορίζοντα.
Ο Searows περιγράφει τη διαδικασία: «Όταν άρχισα να γράφω αυτό το τραγούδι, δεν είχα πραγματικά ξεκάθαρο τι ήθελα να πω. Είναι από εκείνα τα κομμάτια που το νόημά τους αποκαλύπτεται μόνο όταν τελειώσουν, κάτι που μου συμβαίνει συχνά. Μιλά για τους κύκλους που κουβαλάμε από το περιβάλλον και την κουλτούρα μας, για την αίσθηση ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι διαφορετικό. Για το χάος που βλέπεις γύρω σου και στο περιθώριο της ζωής σου και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το παρακολουθείς. Μερικές φορές η τέχνη γεννιέται μέσα από αυτό το χάος, αλλά δεν είσαι ποτέ σίγουρος αν αυτό που δημιουργείς είναι μια νέα οπτική ή απλώς μια αποτύπωσή του».
Στις πληροφορίες που συνοδεύουν την κυκλοφορία ο καλλιτέχνης μιλάει και για τη σχέση του με το κοινό: «Οι πρώτες συναυλίες μου ήταν πολύ έντονες και προσωπικές. Μοιράστηκα πράγματα ευάλωτα και ιδιωτικά κι αυτό κάποιες φορές με έκανε να νιώθω εκτεθειμένος. Αυτό που αγαπώ περισσότερο στη μουσική είναι ότι μπορεί να συνδέει τους ανθρώπους. Το έχει κάνει για μένα αμέτρητες φορές και είναι πραγματικά ξεχωριστό να βλέπω ότι και η δική μου γραφή μπορεί να το προσφέρει αυτό. Σταδιακά όμως, κατάλαβα ότι υπάρχουν κάποια κομμάτια του εαυτού μου που θέλω να τα κρατήσω για μένα», λέει ο Duckart.