Το να χτίσεις έναν κβαντικό υπολογιστή από την αρχή είναι σαν να προσπαθείς να συναρμολογήσεις ένα παζλ με εκατομμύρια κομμάτια και κάθε λάθος κοστίζει. Οπότε, τι γίνεται αν σταματήσεις να προσπαθείς να τα στριμώξεις όλα σε μία μηχανή και απλώς τα “κουμπώνεις”;
Αυτό ακριβώς δοκίμασαν ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Illinois Urbana-Champaign, παρουσιάζοντας έναν νέο τρόπο σχεδίασης, όπου μικρότερα τμήματα ενός υπεραγώγιμου κβαντικού επεξεργαστή μπορούν να συνδέονται μεταξύ τους σαν κομμάτια, που φτάνει σε πιστότητα ~99% κατά την ανταλλαγή πληροφορίας ανάμεσά τους. Η έρευνά τους δημοσιεύτηκε στο Nature Electronics.
Το σύστημα τους επιτρέπει σε δύο ξεχωριστές συσκευές να “συνεργάζονται” μέσω υπεραγώγιμων καλωδίων, σαν να είναι ένα ενιαίο μηχάνημα. Και μάλιστα, οι μονάδες μπορούν να αποσπαστούν, να διορθωθούν ή να αναβαθμιστούν και να επανασυνδεθούν χωρίς απώλειες.
Ο καθηγητής Wolfgang Pfaff, που ηγήθηκε της προσπάθειας, εξηγεί ότι αυτή η ευελιξία δίνει στους μηχανικούς νέα εργαλεία, όπου αντί να φτιάχνουν ογκώδεις κατασκευές, μπορούν πλέον να συναρμολογούν μικρότερα κομμάτια και να τα βελτιώνουν στην πορεία.
Το επόμενο βήμα είναι να επεκταθεί αυτή η αρχιτεκτονική σε περισσότερες μονάδες, διατηρώντας υψηλή απόδοση και δυνατότητα εντοπισμού σφαλμάτων.
Πηγή: unboxholics.com