Seahorse: Κριτική στο νέο άλμπουμ του συγκροτήματος από τη Θεσσαλονίκη, Not An AI Creature.
«Σας έχω νέα για τους Seahorse», είπα στο ραδιόφωνο όταν ο κιθαρίστας Ασκληπιός Ζαμπέτας μου έστειλε το τελευταίο τους, λίγο πριν την επίσημη κυκλοφορία, για τεστ ντράιβ. Τα ίδια λέω και σήμερα για το «Not an AI Creature LP» (200 κόπιες βινυλίου από τη Labyrinth of Thoughts), εφόσον το αίσθημα, η αγάπη και ο σεβασμός μου παραμένουν ίδια και απαράλλαχτα. Οι Red Hot Chilli Peppers θα πλήρωναν για το ριφ και το μπιτ του Out of Control και το αυτό ισχύει και για τους Placebo. Το Carbonate των δικών μας είναι σαν να έρχεται από τις ηρωικές μέρες του Μόλκο στο Nancy Boy (δημοσιογράφος: Στέφανος Τσισόπουλος).
Για τους Seahorse, πέρα από τα λόγια (πρωινό Ράδιο Τσιτς, καθημερινά 9 με 11 στον 104.7 Rock Radio), το έγραψα και θα το ξαναγράψω: Η μπάντα τους κινείται στη διακεκαυμένη ζώνη του ροκενρόλ, είναι σχήμα που έξω θα το δειγμάτιζαν σαν all star, με τα ονόματα του line up και τα χιλιόμετρα που έγραψαν σε δισκοπωλεία, στούντιο, λάιβ, συνεργασίες και τα ρέστα, το ατομικά κοντέρ του καθενός τους. Αξίζει να ανατρέξετε σε μια παλιότερη κουβέντα μας με αφορμή τις δουλειές του Swimming Backwards και Heaven is Underground, έτσι για να μπείτε στο κλίμα αυτής της θεσσαλονικιώτικης συμμορίας που επιμένει συλλογικά και χωρίς replacements, autotune ή άλλα εργαλεία του Διαβόλου στην παραγωγή.
Η νέα τους δουλειά, από τον τίτλο της ήδη, δίνει ξεκάθαρο το στίγμα και την αισθητική/πολιτική άποψή τους: Not an AI Creature σημαίνει πως όλα της σύνθεσης, και του παιξίματος, και της παραγωγής είναι ιδρωμένα, κόπος και κάματος που κατέβαλαν τα σώματα και οι εγκέφαλοι μιας παρέας που παίζει ένα ροκενρόλ χαρμάνι από ηλεκτρισμούς αξέχαστων δεκαετιών μπλενταρισμένων και μάγκικα ραφιναρισμένων σε ένα σήμερα που υποτίθεται ότι το ροκενρόλ τελείωσε. Παπαρολογίες και εσχατολογικές λουμπινιές.
Τα How Many Nights, Justify the Dead, Half Dead, Silver Plane, Sleeping Beauty είναι μια έμπρακτη υπαρξιακή αντίσταση στο κίβδηλο και το ψεύτικο που παράγει κατά κόρον η αλγοριθμική μουσική, φτιαγμένη για να συνταγογραφεί το ίδιο πρότσες για μαζάνθρωπους χωρίς ίχνος ανησυχίας. Κοντράστ οι Seahorse, παραδίδουν ένα απολύτως μελωδικό μανιφέστο πίστης στο ροκενρόλ που αγαπήσαμε και επιμένουμε να το τιμάμε όπου το βρούμε παιγμένο καθαρά, ξάστερα και ατσαλωμένα. Οι Αλέξης Αποστολάκης (τύμπανα), Ασκληπιός Ζαμπέτας (κιθάρες), Nomik (φωνή, ακουστική κιθάρα) και Bill Vasileaux (μπάσο) παράγουν για άλλη μια φορά έναν μελωδικό θόρυβο φουλ της καύλας με λόγο και αιτία, απάντηση στην ερώτηση που έθεσαν κάποτε οι Black Rebel Motorcycle Club στο Whatever Happened to my Rock and Roll: Είναι ακόμα εδώ και για αυτό και τους Seahorse πολύ, μα πάρα πολύ, τους γουστάρω.
Πηγή: athensvoice.gr