Psytrance ή βασανιστήριο; Το Goa Cream Festival δεν θα συμβεί φέτος, οι κάτοικοι είχαν διαφορετική γνώμη για το τι σημαίνει “ρυθμός”.
Στο Gloucestershire της βρετανικής υπαίθρου, μια κατά τα άλλα αθώα φάρμα, το Yewtree Farm, δεν θα γεμίσει φέτος με τυμπανιστικά beats και ανθρώπους που χορεύουν με τα μάτια γυρισμένα ανάποδα, όπως αναφέρει το Mixmag. Ο λόγος; Οι ντόπιοι κατήγγειλαν το Goa Cream Festival ως «μορφή βασανιστηρίου». Ναι, σωστά διαβάσατε: Το μπάσο ήταν τόσο βαρύ που οι τοίχοι έτριζαν και τα νεύρα δοκιμάζονταν.
Η αστυνομία του Avon και του Somerset παρέλαβε 11 επιστολές οργής, με μία να περιγράφει το περσινό φεστιβάλ ως «σχεδόν απάνθρωπο». Συνεχής πονοκέφαλος, τρεμάμενα τζάμια και ένα γενικευμένο vibe του στυλ «άνοιξε η κόλαση», οδήγησαν το δημοτικό συμβούλιο να κόψει το ρεύμα, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ο διοργανωτής του φεστιβάλ, Piers Ciappara, απάντησε πως τα ηχεία δεν κοιτούσαν τα σπίτια αλλά… τον αυτοκινητόδρομο (γιατί όλοι ξέρουμε ότι ο ήχος προτιμά να διασχίζει δρόμους). Παραδέχτηκε επίσης πως τα προηγούμενα χρόνια δεν υπήρχε καν ηχολήπτης: Οι ίδιοι οι διοργανωτές «άκουγαν» τον ήχο για να ελέγχουν τα επίπεδα. Επαγγελματισμός.
Σαν να μην έφτανε αυτό, όταν τους ζητήθηκαν μετρήσεις θορύβου, το μόνο που παρέδωσαν ήταν screenshots, κάτι αριθμοί γραμμένοι στο πίσω μέρος αποδείξεων, και η εξής εξήγηση: «Ο συνάδελφος με το ηχοσύστημα έπαθε ατύχημα κόβοντας το γρασίδι, σχεδόν έκοψε το χέρι του, δεν πρόλαβε να φτιάξει Excel».
Φέτος υπόσχονται επαγγελματική ομάδα. Αλλά για τους κατοίκους, ο ήχος του Goa Cream θυμίζει περισσότερο εργοτάξιο σε καμπαναριό παρά ηλεκτρονική ευφορία. Γιατί άραγε;
Η psytrance, ένα είδος που κάποτε γεννήθηκε σε παραλίες της Γκόα με σκοπό να μιμηθεί την εμπειρία του trip -όχι να την ξεπεράσει σε ταχύτητα- έχει με τα χρόνια εξελιχθεί σε έναν ήχο πολεμικής τελετουργίας με bpm επιπέδου καρδιολογικής κρίσης. Από τα σχετικά «ήπια» 135-145 bpm των 90’s, σήμερα συναντάς υποείδη όπως dark psy, hi-tech και psycore, που αγγίζουν τα 170-240 bpm και βάλε. Κάποιοι παραγωγοί, αν τους αφήσεις, θα γράψουν track που κινείται πιο γρήγορα κι από σκέψη σε πανικό.
Αν και πάλι μπορεί να αναρωτιέσαι γιατί, τότε σκέψου:
Η ταχύτητα έγινε υποκατάστατο της έκστασης
Η μουσική σε τέτοια bpm προκαλεί συναισθηματικό overload: σφυγμοί, παλμοί, εσωτερική απορρύθμιση. Όταν ο εγκέφαλος δεν προλαβαίνει να επεξεργαστεί τα πάντα, απλώς… αφήνεται. Και κάπου εκεί, για κάποιους, έρχεται η έκσταση. Όχι μέσω αρμονίας ή σύνθεσης, αλλά μέσω καθαρού, ανόθευτου σοκ.
Η rave culture μεταλλάχθηκε σε κάτι πιο σκληρό
Όπως το hardcore γέννησε το gabba και το techno οδήγησε στο schranz, έτσι και η psytrance είχε ανάγκη να αποδράσει από την… αγιοσύνη των Goa classics. Το bpm έγινε αντίσταση στον καλοπροαίρετο chillout ψευδοπνευματισμό και έκφραση ενός σκοτεινότερου εσωτερικού σύμπαντος. Μπείτε στο πεδίο της dark psy. Κλείστε τα μάτια και αρχίστε να τρέχετε.
Η ταχύτητα στα bpm έγινε η νέα τεχνική ταυτότητα
Για τους παραγωγούς του είδους, το να παίζεις στα 210 bpm δεν είναι υπερβολή, είναι υπογραφή. Η χρήση modular synths, glitchy textures και sequencers που θυμίζουν πυρηνικό αντιδραστήρα στο κόκκινο είναι τρόπος ζωής. Το fast bpm εδώ είναι εργαλεία αφαίρεσης της πραγματικότητας. Η εμπειρία είναι λιγότερο «μουσική» και περισσότερο μια ηχητική μετάλλαξη της συνείδησης.
Ακραίος ρυθμός=ακραία ταυτότητα
Σε ένα μουσικό σύμπαν όπου όλα πια ακούγονται σαν παραλλαγές ίδιων samples, το να χτυπάς το 220 bpm και να λες “this is hi-tech, not psytrance” είναι μια πράξη καθορισμού του εαυτού. Είναι ακραίο=αυθεντικό. Έστω κι αν μόνο οι μύγες το χορεύουν στα άδεια λιβάδια του Gloucestershire.
Πηγή: avopolis.gr